|
বিহু সাংস্কৃতিক বৈশিষ্ট্যৰে ভৰপূৰ [[অসম]]ৰ কৃষিভিত্তিক জাতীয় [[উৎসৱ]]। বিহু অসমীয়া সংস্কৃতিৰ প্ৰাণ|প্ৰাণ। অসমত তিনিটা বিহু পালন কৰা হয়, [[ব’হাগ বিহু]] বা ৰঙালী বিহু (বসন্তৰ বিহু), মাঘ বা [[ভোগালী বিহু]] (খেতি ছপোৱা বিহু) আৰু কাতি বা [[কঙালী বিহু]] (শৰতৰ বিহু)।
ৰঙালী বিহুৰ আটাইতকৈ আকৰ্ষণীয় উপাদান হ’ল বিহুগীত|বিহুগীত। বিহুগীত অসমীয়া লোকসাহিত্যৰ এটি অমূল্য সম্পদ|সম্পদ। ইয়াৰ বুকুত লুকাই আছে প্ৰাণৰ স্পন্দন, অসমীয়াৰ জীৱন বুৰঞ্জী আৰু সমাজৰ প্ৰতিচ্ছবি|প্ৰতিচ্ছবি।
== বিহুত সাধাৰণতে ব্যৱহাৰ হোৱা বাদ্যযন্ত্ৰসমূহ==
বিহুগীত গাওঁতে আৰু বিহুনৃত্য কৰোঁতে বিভিন্ন বাদ্য যন্ত্ৰ সংগত কৰা হয়|হয়। এই বাদ্যযন্ত্ৰ সমূহ সংগত কৰি [[বিহু গীত]] গোৱা আৰু [[বিহু নৃত্য]] কৰা হয়|হয়। বাদ্যযন্ত্ৰৰ জৰিয়তেহে বিহুগীত আৰু বিহুনৃত্যৰ স্বকীয়তা ফুটি উঠে|উঠে। বিহু মাৰোতে ব্যৱহাৰ কৰা বাদ্যবোৰ তলত উল্লেখ কৰা হ’ল:-
; ডেকা বা বিহুৱাই ব্যৱহাৰ কৰা বাদ্যসমূহ:
{{Main|ঢোল}}
[[File:ঢোলৰ সৈতে ঢুলীয়া.JPG|thumb|left|ঢোলৰ সৈতে ঢুলীয়া]]
বিহুগীতত ব্যৱহাৰ হোৱা অতি প্ৰয়োজনীয় বাদ্য হ’ল ঢোল|ঢোল।<ref name="সাদিন">{{cite news | url=http://www.pratidinassam.com/scripts/weeka.asp?id=9,75,99,1062,1593 | title=লোকবাদ্য তুমি নাথাকিলে বসন্তক আদৰিম কিদৰে | date=৬ এপ্ৰিল, ২০১২ | accessdate=১০ এপ্ৰিল, ২০১২ | pages=৯}}</ref> ঢোলৰ তালি(বাওঁ হাতেৰে বজোৱা ফাল) কোবনী (সোঁহাতেৰে বজোৱা ফাল) ফালত কৈ কিছু ডাঙৰ হয়|হয়। আম, কঁঠাল, ক’লা জামু আৰু গমাৰি আদি গছৰ পৰা ঢোলৰ খোলাটো সজা হয় আৰু দুয়োটা মূৰ চামৰাৰে চোৱা হয় |। দমৰা বা চেঁউৰী গৰুৰ ছালেই ঢোলৰ বাবে উত্তম|উত্তম। বিহুঢোল দীঘলে ৪৫ চে:মি: আৰু ব্যাস প্ৰায় ৩০ চে:মি: বা তাতকৈ অলপ বেচি হব পাৰে |। ঢোলৰ কোবনীৰ ছালখন জাতি বাঁহৰ এটা বাও সাজি তাত টানকৈ ছালখন মেৰিয়াই খোলাটোৰ মুখত লগোৱা হয় আৰু তালি ফালৰ ছালখনৰ লগত মজবুট বৰতীৰে (বুঢ়া গৰু ছালৰ ডাঠ ৰচী) কোবনী ফালৰ ছালখনৰ লগত টনা টনি কৰি টানকৈ বন্ধা হয় |এই।এই বৰতীবোৰ যিমানে টনা হয় ঢোলৰ সুৰো উচ্চ গ্ৰামলৈ গৈ থাকে |। কোবনীৰ ছালখন তালিৰ ফালে আহিব নোৱাৰাকৈ ৰাখিবৰ বাবে খোলাত এটা খাঁজ কাটি বাঁহৰ কিছুমান ফৰিঙা লগোৱা হয় |। কোবনী বাঁহৰ বাওটোক মলোৱা আৰু তালি ফালৰ বৰতিৰে পকাই পকাই গথা সীয়নিটোক গুঠনি বুলি কোৱা হয় |। ঢোলটো কান্ধত ওলোমাই ৰাখিবৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা ৰচীডালক কান্ধজৰী বা ঢোলজৰী বুলি কোৱা হয়|হয়। বিহুঢোলৰ মাৰিডাল ৯/১০ ইঞ্চিমান দীঘলকৈ জাতি বাঁহৰ গুৰিৰ পৰা চাঁচি উলিওৱা হয়, এইডালৰ নাম মাহিতা|মাহিতা। অসমৰ অতিকৈ আদৰৰ এই ঢোলত বিভিন্ন লাগ, ঘাত, জুৰণি, ৰগৰ, চুচনি, বিভিন্ন ছেও, চালনা, ওজাহাত আদি বজোৱা হয়|হয়।
===বাঁহী===
{{Main|বাঁহী}}
বিহুৰ আন এবিধ জনপ্ৰিয় বাদ্য হ’ল বাঁহী|বাঁহী।<ref name="সাদিন"/> ইয়াক ফু দি বজোৱা হয়|হয়। বাঁহী বাঁহৰ চুঙাৰে সজা হয়|হয়। ইয়াৰ ভিতৰটো ফোঁপোলা আৰু নিদিষ্ট দূৰত্বত কিছুমান বিন্ধা থাকে|থাকে। [[মিচিং|মিচিংসকলে]] বাঁহীক কুৰুলি পুলি, [[বড়ো|বড়োসকলে]] বাঁহীক চিফুং বোলে, চিফুঙৰ মাত মধুৰ আৰু শুৱলা|শুৱলা। [[তিৱা|তিৱাসকলৰ]] বাঁহী দুবিধ-পাংছি আৰু থুৰাং|থুৰাং।
===তাল===
{{Main|তাল}}
[[চিত্ৰ:ভোৰতাল.jpg|right|thumb|150Px|তাল]]
বিহুত ব্যৱহাৰ কৰা আন এবিধ বাদ্য হ’ল তাল<ref name="সাদিন"/>, এই বিধ বাদ্য ধাতুৰে নিৰ্মিত|নিৰ্মিত। নৃত্যগীতত তাল ৰাখিবৰ বাবে এই বিধ বাদ্য ব্যৱহাৰ কৰা হয়|হয়। বিহুৰ বাবে তাল এবিধ অতি অপৰিহাৰ্য্য বাদ্য|বাদ্য। ঢোলৰ লগত তাল যোৰ ব্যৱহাৰ নকৰিলে ঢোলৰ চেওবোৰ কিবা উকা উকা লাগে|লাগে। বিহুত সাধাৰণতে তাল অকলে ব্যৱহাৰ কৰা নহয়|নহয়। ইয়াক সদায় ঢোলৰ লগতহে বজোৱা হয়|হয়। তালযোৰে ঢোলৰ চেওবোৰক অধিক স্পষ্ট কৰাৰ লগতে শ্ৰুতিমধুৰ কৰে|কৰে। অসমৰ এই লোকবাদ্য বিধ কেইবাপ্ৰকাৰ খুটিতাল, ভোৰতাল আদি|আদি।
===পেঁপা===
{{Main|ম'হৰ শিঙৰ পেঁপা}}
[[File:Bihu dancer with a horn.jpg|thumb|200px|পেঁপাৰ সৈতে বিহুৱা]]
ব’হাগ বিহুত বজোৱা লোকবাদ্যসমুহৰ ভিতৰত ঢোলৰ পাচতে পেঁপা<ref name="সাদিন"/>|। বিহু সংস্কৃতিৰ বৰঘৰত ম’হৰ শিঙৰ পেঁপাটো লাইখুটা স্বৰূপ|স্বৰূপ। ম’হৰ শিঙৰ পেঁপাত সুৰৰ লহৰ তুলিবলৈ বিজুলী বাঁহৰ আগৰ পৰা চাৰি আঙুলমানৰ এপাব কাটি তাত বিন্ধনাৰে চাৰিটা বিন্ধা উলিয়াই লোৱা হয় |। ইয়াক পেপাৰ নলীচা বোলা হয়|হয়। এই নলীচা ডালৰ এফালে নল আৰু এফালে গাঁঠি থকা পাব এটা পাতলকৈ ফালি "চুপহি" সাজি মুখেৰে ফুঁ দি বজোৱা হয়|হয়। এই চুপহিৰ ফলা অংশ মুখেৰে ফুঁ দিলে পেঁ কৈ বাজি উঠে আৰু সেই শব্দক নলীচাৰ বিন্ধা কেইটাৰ সহায়ত - "টিহিঁটি-টিটলৌ- টিঁহিটি ৰম ৰম” সুৰৰ লহৰি তোলা হয়|হয়। ম’হৰ শিঙত পেঁপা বজোৱাৰ এটা বৈশিষ্ট্য হৈছে-পেঁপা বজাওঁতে মাজত যতি নপৰে |। অৰ্থাৎপেঁপা বজাই থাকোতে এক বিশেষ কৌশলেৰে উশাহ ঘূৰাই পেঁপাবাদন বন্ধ নকৰাকৈ বজোৱা হয়|হয়। বিহুত এৰাব নোৱাৰা এইবিধ বাদ্য কেৱল পুৰুষেহে বজোৱাৰ নিয়ম|নিয়ম। বিহুৰ উপৰিও ম’হৰ শিঙৰ পেঁপা অতীতত ম’হৰ পিঠিত উঠি গৰু, ম’হ চৰাওঁতে গৰখীয়া সকলেও বজাইছিল|বজাইছিল।
===গগণা===
[[File:গগনা বজাই থকা দুজনী বিহু নাচনী।.JPG|thumb|left|গগনা বজাই থকা দুজনী বিহু নাচনী।]]
{{Main|গগণা}}
বিহুগীত আৰু বিহুনৃত্যত মুখেৰে ফুঁ দি বজোৱা আন এবিধ বাদ্যযন্ত্ৰ হ’ল গগণা<ref name="সাদিন"/>|। আগলি বাঁহৰ লাহৰি গগণাই এক বিশেষ স্থান অধিকাৰ কৰি আহিছে|আহিছে। বিহুৰ পৰম্পৰা অনুসৰি ৰূপহী নাচনীয়ে কঁকালৰ খোঁচনিত লুকুৱাই হলেও, প্ৰিয়জনক মৰমৰ বিহুৱানখন নিদিয়ালৈকে যেনেকৈ হৃদয় শাত নপৰে, ঠিক তেনেকৈ বিহুৱা ডেকাটিয়ে হাতৰ টিপতে প্ৰেয়সীক নিজ হাতে সজা লাহৰি গগণাখন নিদিয়ালৈকে যেন মনত শান্তি নাই |। গগণাক দাঁতেৰে কামুৰি ধৰি আঙুলিৰে কঁপাই বজোৱা হয়|হয়। গগনাৰ মাত বৰ মিঠা আৰু মিহি|মিহি। গগনা দুবিধ - গাভৰুৱে বজোঁৱা গগণা বিধক কোৱা হয় লাহৰী বা ৰূপহী গগণা আৰু ডেকাই বজোৱা বিধক কোৱা হয় ৰামধন গগণা|গগণা। [[মিচিং ভাষা]]ত গগনাক ‘গুংগাং’ বোলা হয় |। গগণা তিনি/চাৰি বছৰীয়া পকা জাতি বাঁহৰ পৰা চাঁচি উলিওৱা হয় |। লোক বিশ্বাস মতে মুখচোকা তিৰোতাৰ তাঁত শালৰ পৰা ‘ব’ তোলা চূঙা চুৰ কৰি আনি গগণা সাজিলে তাৰ মাত ভাল হয় |। যিমানে তিৰোতা গৰাকীয়ে গালি পাৰে সিমানে হেনো গগণাৰ মাত ওলায় |।
===টকা===
[[File:টকা বাদ্য.JPG|thumb|টকা বাদ্য]]
{{Main|টকা (বাদ্য)}}
বিহুৰ নাচ-গানক অধিক তালবদ্ধ আৰু উৎসাহ যোগোৱা এবিধ বিহু বাদ্য হ’ল নাচনীৰ অতিকে চেনেহৰ আগলি বাঁহৰ এপবীয়া "টকা" টি<ref name="সাদিন"/>|। বিহুৰ লগত এৰাব নোৱাৰা সম্পৰ্ক থকা আগলি বাঁহৰ এই সৰল বাদ্য বিধৰ নিৰ্মাণ প্ৰণালীও অতি সহজ|সহজ। বিহুখনক অধিক প্ৰাণৱন্ত আৰু জীপাল কৰি তোলা এই টকা নামৰ বাঁহৰ বাদ্য বিধ সাজিবলৈ জাতি বা বিজুলী বাঁহ এপাবহে লাগে|লাগে। পৈনত ভাল জাতি বা বিজুলী বাঁহৰ দুই মুৰে গাঁঠি থকা এপাব বাঁহ দুয়োফালে প্ৰায় আধা অংশ মান কাটি বাকী অংশ সমানে দুফাল কৰি মেলিব আৰু জপাব পৰা হ’লেই এটা উপযুক্ত টকা প্ৰস্ত্তত হয়|হয়। সাধাৰণতে মহিলা সকলৰ বিহুত ব্যৱহাৰ হোৱা টকাৰ টক-টক শব্দই বিহুখনৰ পাগ উঠায়|উঠায়। টকা হাতেৰে বজোৱা হয়, বজাওঁতে টক্ টক্ শব্দ কৰে বাবে এই বাদ্যযন্ত্ৰ বিধক টকা নাম দিয়া হ’ল|হ’ল।
===সুতুলি===
{{Main|সুতুলি}}
বাঁহীৰ দৰে ফুঁ দি বজোৱা আন এবিধ বাদ্যযন্ত্ৰ হ’ল সুতুলি<ref name="সাদিন"/>|। বিহুৰ বাদ্য হিচাবে সুতুলিৰ অসমীয়া সমাজত এক সুকীয়া আসন আছে|আছে। জাকিমাৰি ওলোৱা নাচনী পখিলীৰ কঁকালৰ খোঁচনিত সুমোৱাই অনা মাটিৰ সুতুলিটোয়ে আমাৰ বিহুখনিৰ জেউতি চৰায়|চৰায়। সুতুলি মাটিৰে তৈয়াৰ কৰা বাদ্য|বাদ্য। ইয়াৰ নিৰ্মাণ প্ৰনালীও অতি সহজ|সহজ। সুতুলি সাঁজিবলৈ আলতীয়া মাটি (কুমাৰ মাটি, কেঁকোৰা গাঁতৰ মাটি, পুখুৰী তলৰ কোমল মাটি হ’লে ভাল হয়) এলডা লৈ প্ৰথমে দুহাতেৰে চেপেটা কৰি মাজত খালি ঠাই ৰোৱাকৈ চাৰিওফালে বন্ধ কৰি দিব লাগে|লাগে। তাৰ পাচত এবেলা ৰ’দত শুকুৱাই লোৱাৰ পিচত তাত তিনিটা বিন্ধা কৰি ল’লেই সুতুলি সজাৰ কাম সম্পূৰ্ণ হয়|হয়। তাৰে এটাত ফুঁ দি বাকী দুটাত আঙুলি বুলাই সুৰৰ সৃষ্টি কৰা হয়|হয়। সুতুলি মহিলাই বজোৱা বাদ্য যদিও আজি কালি পুৰুষেও বজোৱা দেখা যায়|যায়।
==লগতে পঢ়ক==
| 