ভাৰত ত্যাগ আন্দোলন: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য

{{অনুবাদ}}

 

ভাৰতক যুদ্ধৰ প্ৰচেষ্টাৰ বাবে ভাৰতীয় সমৰ্থন সুৰক্ষিত কৰাত ক্ৰিপছ মিছনৰ বিফলতাৰ পিছত, গান্ধীয়ে ১৯৪২ চনৰ ৮ আগষ্টত গোৱানিয়া টেংক মৈদানত বোম্বাইত প্ৰদান কৰা তেওঁৰ ভাৰত ত্যাগ ভাষণত “কৰিম কিম্বা মৰিম”ৰ বাবে আহ্লাদ কৰে। [2] গান্ধীয়ে ভাৰতৰ পৰা "এ অৰ্ডাৰী ব্ৰিটিছ প্ৰত্যাহাৰ" বুলি কোৱা দাবীত অকলশৰীয়া কংগ্ৰেছ সমিতিয়ে এক গণ প্ৰতিবাদ আৰম্ভ কৰে। যুদ্ধত থকা লেও, প্ৰিণ্ট্ছসকলে কাম কৰিবলৈ সাজু হৈছিল। গান্ধীৰ ভাষণৰ ঘণ্টাৰ ভিতৰত ভাৰতীয় ৰাষ্ট্ৰীয় কংগ্ৰেছৰ প্ৰায় সমগ্ৰ নেতৃত্বক পৰীক্ষণ অবিহনে কাৰাৰূদ্ধ কৰা হৈছিল। বেছিভাগ যুদ্ধাৰ বাকীখিনি কাৰাগাৰত আৰু জনসাধাৰণৰ সংস্পৰ্শৰ বাহিৰত কটাইছিল। ব্ৰিটিছসকলে ভাইচৰয় কাউন্সিলৰ (যাৰ সংখ্যাগৰিষ্ট ভাৰতীয় আছিল), অল্ড ইণ্ডিয়া মুছলিম লীগ, প্ৰিন্সেৰী ৰাজ্য, ইণ্ডিয়ান ইপিৰিয়েল পুলিচ, ব্ৰিটিছ ভাৰতীয় সেনা, হিন্দু মহাসভা আৰু ভাৰতীয় অসামৰিক সেৱাৰ সমৰ্থন আছিল। গধুৰ যুদ্ধকালীন ব্যয়ৰ পৰা লাভ কৰা বহু ভাৰতীয় ব্যৱসায়ীসকলে ভাৰত ত্যাগ আন্দোলনক সমৰ্থন কৰা নাছিল। বহু তোলপাৰা শিক্ষাৰ্থীয়ে প্ৰস্থান কৰি অক্ষ শক্তিক সমৰ্থন কৰা সুভাচ চন্দ্ৰ বছৰ প্ৰতি অধিক মনোযোগ দিছিল। একমাত্ৰ বাহিৰৰ সমৰ্থন আমেৰিকাৰ পৰা আহিছিল, যিহেতু ৰাষ্ট্ৰপতি স্ক্ৰেঙ্কলিন ডি ৰুজৱেলৱে প্ৰধান মন্ত্ৰী উইনষ্টন চাৰ্চিলক কিছুমান ভাৰতীয় দাবী দিবলৈ চাপ দিছিল। ভাৰত ত্যাগ অভিযানটো কাৰ্যকৰীভাৱে চপাই পেলাছিল। [3] ব্ৰিটিছে তৎক্ষণাৎ স্বাধীনতা প্ৰদান কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰি কৈছিল যে যুদ্ধ শেষ হোৱাৰ পিছতহে এয়া হ'ব পাৰে।