অসহযোগ আন্দোলন: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য

১৯১৯ চনৰ মাৰ্চৰ ৰাৱল্ট আইনখন, যিয়ে দেশদ্ৰোহীতাৰ বিচাৰত পদকীয়াসকলৰ অধিকাৰ খৰ্ব কৰিছিল,<ref name=Tharoor2003p.26-36/> ভাৰতীয়সকলৰ বাবে "ৰাজনৈতিক জাগৰণ" আৰু বৃট্ৰিছসকলৰ বাবে "বিপদ" হিচাপে দেখা গৈছিল।<ref name=Wagner2019p.59/> যদিও ইয়াক কেতিয়াও কাৰ্যকৰী কৰা হোৱা নাছিল আৰু কেইবছৰমান পিছত বাতিল বুলি ঘোষণা কৰা হৈছিল।<ref name="Wagner2019p.59">[https://books.google.co.uk/books?id=bziIDwAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=satya+pal+1919&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwjS3Jj3xbHkAhVMSsAKHUBWAGoQ6AEIKDAA#v=snippet&q=rowlatt&f=false Wagner, Kim. ''Amritsar 1919'' (2019) p.59]</ref> এই আইনখনে গান্ধীৰ মনত সত্যাগ্ৰহৰ (সত্য) ধাৰণাৰ প্ৰতি অনুপ্ৰেৰিত কৰিছিল। এই ধাৰণাটো জৱাহৰলাল নেহৰুৱে পৰবৰ্তী সময়ত কৰ্মক্ষেত্ৰত প্ৰয়োগ কৰিছিল, যাৰ বাবে এই হত্যাকাণ্ডই "স্বাধীনতাৰৰ বাদে একো গ্ৰহণযোগ্য নহয়"ৰ ধাৰণা দৃঢ় কৰি তুলিছিল।<ref name=Tharoor2003p.26-36/>

 

==ঘ==

ই ব্ৰিটিছ শাসনৰ পৰা ভাৰতীয় স্বাধীনতাৰ বাবে কৰা এক আন্দোলন আছিল[6] আৰু শেষ হৈছিল, যিহেতু নেহৰুৱে তেওঁৰ আত্মজীৱনীত বৰ্ণনা কৰিছিল, চাউৰি চুৰা ঘটনাৰ পিছত ১৯২২ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী ত "হঠাৎ।" [7] পৰৱৰ্তী স্বাধীনতা আন্দোলনসমূহ আছিল সভ্য অবাধ্যতা আন্দোলন আৰু ভাৰত ত্যাগ আন্দোলন। [6]