গদ্য: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য

বুৰঞ্জী সাহিত্য আহোমসকলৰ অৱদান আৰু ইয়াৰ সৃষ্টি হয় সপ্তদশ শতিকাৰ মাজভাগত। অষ্টাদশ শতিকাত এই সাহিত্যই বিস্তৃতি লাভ কৰে।

 

 

বুৰঞ্জী লেখকৰ দৃষ্টিভঙ্গী আৰু ৰচনা ভঙ্গী ব্যক্তি নিৰপেক্ষ (objectivity) এটি মন কৰিবলগীয়া বিশেষত্ব। ব্যক্তিগত ৰুচি-অভীৰুচি, বিৰাগ-আসক্তি বিসৰ্জন দি নিৰপেক্ষ দৃষ্টিৰে ৰাজনৈতিক সকলো কথা বৰ্ণনা কৰি গৈছে। এই নিৰপেক্ষতাৰ লগতে আন এটি বিশেষত্ব হ’ল বৰ্ণনাৰ পুঙ্খানুপুঙ্খতা। কোনো বিশেষ ঘটনাৰ শক, তাৰিখ, দণ্ড-পল পৰ্যন্ত সন্নিবেশ কৰা হৈছে। বুৰঞ্জীবোৰৰ ভাষাত আৰবী-ফাৰ্চী শব্দৰ প্ৰয়োগ যথেষ্ট দেখা যায়। বিশেষকৈ চিঠি-পত্ৰাদিত নবাব বাদচাহৰ বিৱৰণ দিয়াত আৰু কিছুমান বস্তুৰ নামত ফাৰ্চী-আৰবী শব্দ প্ৰচুৰভাৱে প্ৰয়োগ কৰিছে।

 

বত্তৰ্মান সাহিত্যৰ পটভূমি

 

(১) অসমীয়া শিক্ষিত সম্প্ৰদায় আৰু সম্ভ্ৰান্ত শ্ৰেণীক বিশ্বাস কৰিবলৈ টান পাইছিল।

কিন্তু ‘ঘনান্ধকাৰেষু ইব দীপদৰ্শনম’ৰ দৰে ১৮৩৬ চনতে আমেৰিকান বেপ্তিষ্ট মিছনে হাতত খৃষ্টধৰ্মৰ জোৰ লৈ অসমত ভৰি দিলেহি। সেই চনৰ মাৰ্চ মাহত পোন প্ৰথমে ৰেভাৰেণ্ড নাথান ব্ৰাউন আৰু টি কট্টৰ সপৰিয়ালে শদিয়া পায়হি। কেইমাহমানৰ পিছতে ডক্টৰ মাইলচ ব্ৰন্সন আৰু জেকব থমাচ অসম পায়হি, কিন্তু দুৰ্ভাগ্যক্ৰমে ব্ৰহ্মপুত্ৰত নাও বুৰি জেকব থমাচৰ মৃত্যু হয়। শদিয়াত ব্ৰাউন, কট্টৰ আৰু ব্ৰন্সনে ধৰ্ম প্ৰচাৰত আত্মনিয়োগ কৰে, কিন্তু চিংফৌ আৰু খামতিবোৰৰ অত্যাচাৰত কাম কৰিবলৈ টান পাই লক্ষীমপুৰ জিলাৰ জয়পুৰলৈ গুচি আহে। পৰ্বতীয়া জাতিৰ মাজত ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰা সহজ নহ’ব বুলি ভাবি ভৈয়ামৰ লোকৰ মাজত খৃষ্ট ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিবলৈ ব্ৰাউন, ব্ৰন্সন, বাৰ্কাৰ আদি মিছনেৰীসকলে শিৱসাগৰ, নগাওঁ আৰু গুৱাহাটীত সত্ৰ পাতে। এইদৰে তেওঁলোকে বিভিন্ন ঠাইত পঢ়াশালি আৰু অনাথ আশ্ৰম পাতি ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। কিন্তু প্ৰচাৰ আৰম্ভ কৰোঁতেই দেখা দিলে ভাষা সমস্যাই। তেওঁলোকে বঢ়িয়াকৈ বুজিছিল, থলুৱা ভাষাত ধৰ্ম সম্পৰ্কীয় পুথি-পাঁজী প্ৰকাশ নকৰি বিদেশী বঙলা ভাষাৰ সহায় ল’লে উদ্দেশ্য সিদ্ধি নহয়। অথচ দেখা পালে যে মাতৃভাষাৰ সলনি তেতিয়া পঢ়াশালি, আইন-আদালত আৰু শাসন-ব্যৱস্থা সকলোতে বঙালীৰহে প্ৰচলন। বিদেশী আচহুৱা ভাষাৰ যোগেদি যে এটা জাতিক শিক্ষিত আৰু জ্ঞানী কৰি তুলিব যে নোৱাৰি সেই কথা মিছনেৰীসকলে বুজি পাইছিল। কিন্তু শাসকসকলেহে সেই সাধাৰণ কথাটো বুজিও নুবুজাৰ দৰে বঙালী প্ৰৱৰ্তন কৰিবলৈ লৈছিল। ইয়াৰ বহুত আগতেই ১৮১৩ চনত নগাঁৱৰ আত্মাৰাম শৰ্মাৰ হতুৱাই বঙ্গদেশৰ শ্ৰীৰামপুৰৰ মিছনেৰী ৰেভাৰেণ্ড উইলিয়াম কেৰিয়ে ‘বাইবেল’ পুথি অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰাইছিল আৰু সেই পুথি শ্ৰীৰামপুৰৰ মিছনেৰী প্ৰেছৰ পৰা ১৮১৩ চনত ছপা হৈয়ো ওলাইছিল। অসমৰ মিছনেৰীসকলেও ১৮৪০ চনত শিৱসাগৰত ছপাখানা বহুৱাই দুই-এখনকৈ খৃষ্টানী [[ধৰ্মপুস্তক]] প্ৰকাশ কৰিবলৈ ধৰে। ইয়াৰ এবছৰ আগতে অৰ্থাৎ ১৮৩৯ চনত ৰবিন্সন চাহাবৰ ইংৰাজীত ‘অসমীয়া ভাষাৰ ব্যাকৰণ’ (A Grammar of Assamese Language) ওলায়।

 

 

[[শ্ৰেণী:সাহিত্য]]