ৱিকিপিডিয়া

ভাৰতীয় জাতীয় কংগ্ৰেছ: বিভিন্ন সংশোধনসমূহৰ মাজৰ পাৰ্থক্য

Browse history interactively
আগৰ সম্পাদনানতুন সম্পাদনা →
Content deleted Content added
ভিজুৱেলৱিকিপাঠ্য
No edit summary
টেগ্‌: ভিজুৱেলএডিট ম'বাইল সম্পাদনা ম'বাইল ৱে'ব সম্পাদনা
No edit summary
টেগ্‌: ভিজুৱেলএডিট ম'বাইল সম্পাদনা ম'বাইল ৱে'ব সম্পাদনা
42 নং শাৰী:
{{Citation needed|date=January 2012}}স্বাধীনতাৰ পূৰ্বৰ যুগত, কংগ্ৰেছ দুটা গোটত বিভক্ত হৈছিল, মধ্যপন্থী আৰু কৰ্মী। মধ্যপন্থীসকল অধিক শিক্ষিত আছিল আৰু ৰক্তপাত অবিহনে ৰাষ্ট্ৰক স্বাধীনতালৈ লৈ যোৱাৰ বাবে মানুহৰ বিশ্বাস জিকিব বিচাৰিছিল; কৰ্মীসকলে অৱশ্যে এটা বিপ্লৱী পথ অনুসৰণ কৰিব বিচাৰিছিল আৰু ইয়াক এটা উগ্ৰপন্থী সংগঠন হিচাপে গঢ়ি তুলিব বিচাৰিছিল।
 
=== * প্ৰাক্-স্বাধীনতা যুগ ===
[[Image:1st INC1885.jpg|right|300px|thumb|Firstভাৰতীয় sessionজাতীয় ofকংগ্ৰেছৰ Indianপ্ৰথম National Congressঅধিৱেশন, Bombayবোম্বাই, 28–3128-31, Decemberডিচেম্বৰ, 1885.1885।]]
{{Main|Indian National Congress - Freedom Era}}
 
কংগ্ৰেছখন থিঅ'চফিকেল চছাইটি আন্দোলনৰ ভাৰতীয় আৰু ব্ৰিটিছ সদস্যসকলে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল, বিশেষকৈ এ.ও. হিউম। এইটো পৰামৰ্শ দিয়া হৈছে যে ১৮৮৪ চনৰ ডিচেম্বৰত মাদ্ৰাজত অনুষ্ঠিত থিঅ'চফিকেল সন্মিলনৰ পিছত সতেৰজন পুৰুষৰ ব্যক্তিগত সভাত এই ধাৰণাটো ধাৰণা কৰা হৈছিল। হিউমে এই পদক্ষেপ গ্ৰহণ কৰে, আৰু ১৮৮৫ চনৰ মাৰ্চ মাহত প্ৰথম জাননী জাৰি কৰা হয় য'ত পৰৱৰ্তী ডিচেম্বৰত পুনাত প্ৰথম ভাৰতীয় ৰাষ্ট্ৰীয় সংঘৰ বৈঠক অনুষ্ঠিত কৰা হয়।
The Congress was founded by Indian and British members of the [[Theosophical Society]] movement, most notably [[Allan Octavian Hume|A.O. Hume]].<ref name=bevir>[http://www.escholarship.org/uc/item/73b4862g?display=all Theosophy and the Origins of the Indian National Congress], Bevir, Mark, University of California, Berkeley, Publication Date: 01-01-2003 s. 14–18. Original Citation: Mark Bevir, “Theosophy and the Origins of the Indian National Congress”, International Journal of Hindu Studies 7 (2003), 99–115. E.g., "Theosophical Society provided the framework for action within which some of its Indian and British members worked to form the Indian National Congress.10", "1884 annual convention of the Theosophical Society. At this convention, Rao argued that the Society should start formally to discuss the political situation in India as well as more strictly religious matters. Although Rao did not get his way, he did arrange a meeting of sympathetic theosophists to be held at his home. Those who attended this meeting with Rao included Aiyar, Ananda Charlu, and M. Viraraghavachariar. They formed the Madras Mahajana Sabha," "meeting to coincide with the next annual convention of the Theosophical Society. This meeting would promote their idea of an all-India body." "Hume was probably the single most important individual for the formation of the Indian National Congress." "Mahatmas seemed to be directing Hume to maintain the correct balance between east and west (Ripon Papers). Certainly Hume thought the Mahatmas were superhuman beings with a special interest in the welfare of India. He believed their occult powers meant they possessed an unquestionable knowledge of Indian affairs", "Hume worked alongside some of the people he had met at the annual conventions of the Theosophical Society—Malabari, Rao, and Sen—in order to arrange the founding conference of Congress.", "The founders of the Indian National Congress relied on the contacts and commitments generated within the Society;" "Gandhi, like Malabari, Rao, and Sen, used theosophy to help restore his pride in his native culture to support his vision of ancient India as a vital, rational, and moral society (Gandhi 1948). British occultists, such as Besant, and western-educated Indians, such as Gandhi, turned to theosophy for different reasons, but once they had done so, they shared practices and intellectual commitments that helped sustain the nationalist movement."</ref> It has been suggested that the idea was originally conceived in a private meeting of seventeen men after a Theosophical Convention held at [[Madras]] in December 1884. Hume took the initiative, and it was in March 1885 that the first notice was issued convening the first Indian National Union to meet at Poona the following December.<ref name=pattabhi>Sitaramayya, B. Pattabhi. 1935. The History of the Indian National Congress. Working Committee of the Congress. [http://www.archive.org/details/TheHistoryOfTheIndianNationalCongress Scanned version]</ref>
 
শিক্ষিত ভাৰতীয়সকলৰ বাবে চৰকাৰত অধিক অংশ লাভ কৰাৰ উদ্দেশ্যৰে 1885 চনত স্থাপিত, ভাৰতীয় জাতীয় কংগ্ৰেছ প্ৰথমতে ব্ৰিটিছ শাসনৰ বিৰোধী নাছিল। ডিচেম্বৰৰ সময়ত কংগ্ৰেছবছৰত এবাৰ কৈ মিলিত হৈছিল। সঁচাকৈয়ে, এজন স্কটছমেন এলান অক্টাভিয়ান হিউম আছিল, যিয়ে তেতিয়াৰ ভাইচৰয় লৰ্ড ডাফৰিনৰ অনুমোদনত বোম্বাইত ইয়াৰ প্ৰথম সাক্ষাৎ কৰিছিল।ৱমেশ চন্দ্ৰ বনাৰ্জী আইএনচিৰ প্ৰথম সভাপতি আছিল। প্ৰথম বৈঠকখন পুনেত অনুষ্ঠিত হোৱাৰ কথা আছিল, কিন্তু তাত প্লেগৰ প্ৰাদুৰ্ভাৱৰ বাবে, সভাখন পিছত বোম্বাইলৈ স্থানান্তৰিত কৰা হয়। আইএনচিৰ প্ৰথম অধিৱেশন 1885 চনৰ 28-31 ডিচেম্বৰৰ পৰা অনুষ্ঠিত হৈছিল, আৰু ইয়াত 72 জন প্ৰতিনিধি উপস্থিত আছিল।কেইবছৰমানৰ ভিতৰতে, চৰকাৰৰ নিৰন্তৰ বিৰোধিতাৰ সন্মুখীন হৈ আইএনচিৰ দাবীবোৰ অধিক মৌলবাদী হৈ পৰে, আৰু দলটো স্বাধীনতা আন্দোলনত অতি সক্ৰিয় হৈ পৰে। ১৯০৭ চনলৈ দলটো দুটা ভাগত বিভক্ত হৈছিল - বাল গংগাধৰ তিলকৰ গৰম দল (আক্ষৰিক ভাৱে "গৰম গোট") বা উগ্ৰপন্থী, আৰু গোপাল কৃষ্ণ গোখলেৰ নৰাম দল (আক্ষৰিক ভাৱে "কোমল গোট") বা মডাৰেট- ব্ৰিটিছৰ প্ৰতি তেওঁলোকৰ মনোভাৱৰ দ্বাৰা পৃথক। তিলকৰ প্ৰভাৱত কংগ্ৰেছ দেশৰ প্ৰথম একত্ৰিত গণ সংগঠন হিচাপে পৰিগণিত হয়, যাৰ ফলত লাখ লাখ লোক ব্ৰিটিছৰ বিৰুদ্ধে একত্ৰিত হয়। ভাৰতীয় সমাজৰ সকলো সম্প্ৰদায়ক সম্প্ৰীতি প্ৰদান কৰা ভাৰতীয় জাতীয় কংগ্ৰেছ একমাত্ৰ ৰাজনৈতিক দল আছিল।{{Citation needed|date=May 2009}}স্বাধীনতাৰ পূৰ্বৰ যুগত, আইএনচি-ত কেইবাজনো বিশিষ্ট ৰাজনৈতিক ব্যক্তি আছিল: ভগ্নী ইণ্ডিয়ান নেচনেল এছ'চিয়েচনৰ সদস্য দাদাভাই নৰোজী, 1886 চনত কংগ্ৰেছৰ সভাপতি নিৰ্বাচিত হৈছিল, আৰু 1892 আৰু 1895 চনৰ ভিতৰত ব্ৰিটিছ হাউচ অফ কমন্সত প্ৰথম ভাৰতীয় সংসদ সদস্য; বাল গংগাধৰ তিলক; বিপিন চন্দ্ৰ পাল; লালা লাজপত ৰায়; গোপাল কৃষ্ণ গোখলে; আৰু মহম্মদ আলী জিন্না, পিছলৈ মুছলিম লীগৰ নেতা আৰু পাকিস্তান সৃষ্টিত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে। ১৯০৫ চনত বংগ বিভাজন আৰু ইয়াৰ ফলস্বৰূপে স্বদেশী আন্দোলনৰ সময়ত সুৰেন্দ্ৰনাথ বানাৰজী আৰু ছাৰ হেনৰী কটনৰ দ্বাৰা কংগ্ৰেছ এক গণ আন্দোলনলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছিল। মোহনদাস গান্ধী ১৯১৫ চনত দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ পৰা উভতি আহে আৰু ঘোখালেৰ নেতৃত্বত মধ্যপন্থী গোটৰ সহায়ত কংগ্ৰেছৰ সভাপতি হয় আৰু খিলাফত আন্দোলনৰ সৈতে মিত্ৰতা গঠন কৰে। ইয়াৰ প্ৰতিবাদত কেইবাজনো নেতা- চিত্তৰঞ্জন দাস, এনি বেচেণ্ট, মতিলাল নেহৰুৱে স্বৰাজ পাৰ্টি স্থাপনৰ বাবে কংগ্ৰেছৰ পৰা পদত্যাগ কৰে। খিলাফত আন্দোলন ভেঙ্গে পৰিছিল আৰু কংগ্ৰেছ বিভক্ত হৈছিল।[[Image:Gandhi 1929.jpg|thumb|left|upright|মহাত্মা গান্ধী, ১৯২৪ চনত কংগ্ৰেছ দলৰ সভাপতি]]
Founded in 1885 with the objective of obtaining a greater share in government for educated Indians, the Indian National Congress was initially not opposed to British rule. The Congress met once a year during December. Indeed, it was a [[Scotland|Scotsman]], Allan Octavian Hume, who brought about its first meeting in [[Bombay]], with the approval of [[Frederick Hamilton-Temple-Blackwood, 1st Marquess of Dufferin and Ava|Lord Dufferin]], the then-[[Governor-General of India|Viceroy]].
মহাত্মা গান্ধীৰ জনপ্ৰিয়তা বৃদ্ধি আৰু তেওঁৰ বিপ্লৱৰ সত্যাগ্ৰহ কলাৰ উত্থানৰ লগে লগে চৰ্দাৰ বল্লভভাই পেটেল, পণ্ডিত জৱাহৰলাল নেহৰু (দেশৰ প্ৰথম প্ৰধানমন্ত্ৰী), ড০ ৰাজেন্দ্ৰ প্ৰসাদ (দেশৰ প্ৰথম ৰাষ্ট্ৰপতি), খান মহম্মদ আব্বাছ খান, খান আব্দুল গফৰ খান, চক্ৰৱৰ্তী ৰাজগোপালচাৰী, ড০ অনুগ্ৰহ নাৰায়ণ নাৰায়ণ সিনহা, জয়প্ৰকাশ নাৰায়ণ আজাদন আৰু মৌলনাৰায়ণ জীৱন ীপল আজৱন আহিছিল। গান্ধীৰ জনপ্ৰিয়তাৰ সৈতে ইতিমধ্যে বিদ্যমান জাতীয়তাবাদী অনুভূতিৰ সৈতে কংগ্ৰেছ দেশৰ এক শক্তিশালী গণ সংগঠন হৈ পৰিছিল, বিশেষকৈ জাতিগত পাৰ্থক্য, অস্পৃশ্যতা, দৰিদ্ৰতা আৰু ধৰ্মীয় আৰু জাতিগত সীমাৰ বিৰুদ্ধে কাম কৰি লাখ লাখ লোকক একত্ৰিত কৰিছিল। যদিও মুখ্যতঃ হিন্দু, ইয়াত প্ৰায় প্ৰতিটো ধৰ্ম, জাতিগত গোট, অৰ্থনৈতিক শ্ৰেণী আৰু ভাষিক গোটৰ সদস্য আছিল।১৯৩৯ চনত, ১৯৩৮ আৰু ১৯৩৯ দুয়োটা ক্ষেত্ৰতে নিৰ্বাচিত সভাপতি সুভাষ চন্দ্ৰ বসুক তেওঁৰ সমাজতান্ত্ৰিক দৃষ্টিভংগীৰ বাবে কংগ্ৰেছৰ পৰা বহিষ্কাৰ কৰা হয় আৰু কংগ্ৰেছক বিৰলা আৰু বাজাজৰ ব্যৱসায়িক প্ৰতিষ্ঠানসমূহৰ দ্বাৰা বিত্তীয় ব্যৱসায়িক গোটলৈ হ্ৰাস কৰা হয়। ভাৰত ত্যাগ আন্দোলনৰ সময়ত, কংগ্ৰেছ নিঃসন্দেহে ভাৰতৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী ৰাজনৈতিক আৰু বিপ্লৱী সংগঠন আছিল, কিন্তু কংগ্ৰেছে কেইদিনমানৰ ভিতৰতে ভাৰত ত্যাগ আন্দোলনৰ পৰা নিজকে বিচ্ছিন্ন কৰিছিল। ভাৰতীয় জাতীয় কংগ্ৰেছে ভাৰতীয় জনসাধাৰণৰ একমাত্ৰ প্ৰতিনিধি বুলি দাবী কৰিব নোৱাৰিলে কিয়নো তাত আন দলবোৰৰ লগতে হিন্দু মহাসভা, আজাদ হিন্দ সৰকাৰ আৰু ফৰৱাৰ্ড ব্লক আছিল।
 
জৱাহৰলাল নেহৰুৰ সভাপতিত্বত ১৯২৯ চনৰ লাহোৰ অধিৱেশনৰ বিশেষ গুৰুত্ব আছে কিয়নো এই অধিৱেশনত "পূৰ্ণ স্বৰাজ" (সম্পূৰ্ণ স্বাধীনতা) আইএনচিৰ লক্ষ্য হিচাপে ঘোষণা কৰা হৈছিল। ১৯৩০ চনৰ ২৬ জানুৱাৰীক "পূৰ্ণ স্বৰাজ দিৱস", স্বাধীনতা দিৱস হিচাপে ঘোষণা কৰা হৈছিল, যদিও ব্ৰিটিছসকল আৰু সতেৰ বছৰ ভাৰতত আছিল। (এই তাৰিখটো স্মৰণ কৰিবলৈ ১৯৫০ চনৰ ২৬ জানুৱাৰীত ভাৰতৰ সংবিধান আনুষ্ঠানিকভাৱে গৃহীত হৈছিল, যদিও ইয়াক ১৯৪৯ চনৰ ২৬ নৱেম্বৰত গৃহীত কৰা হৈছিল।) অৱশ্যে ১৯২৯ চনত গান্ধীয়ে দাবী কৰা অনুসৰি কেৱল ঘৰুৱা শাসনৰ দাবীত শ্ৰীনিবাস আয়েঞ্জাৰক সম্পূৰ্ণ স্বাধীনতাদাবী কৰাৰ বাবে কংগ্ৰেছৰ পৰা বহিষ্কাৰ কৰা হৈছিল।
[[Womesh Chandra Bonnerjee]] was the first President of the INC. The first meeting was scheduled to be held in [[Pune]], but due to a [[bubonic plague|plague]] outbreak there, the meeting was later shifted to Bombay. The first session of the INC was held from 28–31 December 1885, and was attended by 72 delegates.
 
Within a few years, the demands of the INC became more radical in the face of constant opposition from the government, and the party became very active in the [[Indian independence movement|independence movement]]. By 1907 the party was split into two halves—the [[Garam dal|''Garam Dal'']] (literally "hot faction") of [[Bal Gangadhar Tilak]], or Extremists, and the ''Naram Dal'' (literally "soft faction") of [[Gopal Krishna Gokhale]], or Moderates—distinguished by their attitude towards the British. Under the influence of Tilak, the Congress became the first integrated mass organization in the country, bringing together millions of people against the British. The Indian National Congress was the only political party to provide harmony to all the sects of the Indian society. {{Citation needed|date=May 2009}}
 
প্ৰথম বিশ্বযুদ্ধৰ পিছত দলটো মোহনদাস কে গান্ধীৰ সৈতে সম্পৰ্কিত হৈ পৰে, যি ইয়াৰ অনানুষ্ঠানিক, আধ্যাত্মিক নেতা আৰু গণ আইকন হৈ আছিল আনকি কম বয়সীয়া পুৰুষ আৰু মহিলা দলৰ সভাপতি হৈছিল। দলটো বহুক্ষেত্ৰত এটা ছাতা সংগঠন আছিল, যি নিজৰ ভিতৰতে উগ্ৰ সমাজবাদী, পৰম্পৰাবাদী আৰু আনকি হিন্দু আৰু মুছলমান ৰক্ষণশীলসকলক আশ্ৰয় দিছিল, কিন্তু সকলো সমাজতান্ত্ৰিক গোটক (কংগ্ৰেছ সমাজতান্ত্ৰিক দল, কৃষ্ণ প্ৰজা পাৰ্টি আৰু স্বৰাজ্য পাৰ্টিৰ সদস্যসহ) ১৯৩৯ চনত সুভাষ চন্দ্ৰ বসুৰ সৈতে গান্ধীয়ে বহিষ্কাৰ কৰিছিল।
In the pre-independence era, the INC featured a number of prominent political figures: [[Dadabhai Naoroji]], a member of the sister [[Indian National Association]], elected president of the Congress in 1886, and between 1892 and 1895 the first Indian Member of Parliament in the [[British House of Commons]]; [[Bal Gangadhar Tilak]]; [[Bipin Chandra Pal]]; [[Lala Lajpat Rai]]; [[Gopal Krishna Gokhale]]; and [[Mohammed Ali Jinnah]], later leader of the [[All-India Muslim League|Muslim League]] and instrumental in the creation of [[Pakistan]]. The Congress was transformed into a mass movement by [[Surendranath Banerjea]] and Sir [[Henry John Stedman Cotton|Henry Cotton]] during the [[Partition of Bengal (1905)|partition of Bengal in 1905]] and the resultant [[Swadeshi movement]]. [[Mohandas Karamchand Gandhi|Mohandas Gandhi]] returned from South Africa in 1915 and with the help of the moderate group led by Ghokhale became president of the Congress and formed an alliance with the [[Khilafat Movement|Khilafat movement]]. In protest a number of leaders—[[Chittaranjan Das]], [[Annie Besant]], [[Motilal Nehru]]—resigned from the Congress to set up the [[Swaraj Party]]. The Khilafat movement collapsed and the Congress was split.
[[Image:Gandhi 1929.jpg|thumb|left|upright|[[Mahatma Gandhi]], President of Congress party during 1924]]
With the rise of [[Mahatma Gandhi]]'s popularity and his [[Satyagraha]] art of revolution came [[Sardar Vallabhbhai Patel]], [[Pandit Jawaharlal Nehru]] (the nation's first Prime Minister), [[Rajendra Prasad|Dr. Rajendra Prasad]] (the nation's first President), [[Khan Mohammad Abbas Khan]], [[Khan Abdul Ghaffar Khan]], [[C. Rajagopalachari|Chakravarti Rajgopalachari]], [[Anugrah Narayan Sinha|Dr. Anugraha Narayan Sinha]], [[Jayaprakash Narayan]], [[Jivatram Kripalani]] and [[Maulana Abul Kalam Azad]]. With the already existing nationalistic feeling combined with Gandhi's popularity the Congress became a forceful mass organization in the country, bringing together millions of people by specifically working against caste differences, untouchability, poverty, and religious and ethnic boundaries. Although predominantly Hindu, it had members from virtually every religion, ethnic group, economic class and linguistic group. In 1939, [[Subhas Chandra Bose]], the elected president in both 1938 and 1939 was expelled from the Congress for his socialist views and the Congress was reduced to a pro-business group financed by the business houses of Birla and Bajaj. At the time of the [[Quit India]] movement, the Congress was undoubtedly the strongest political and revolutionary organization in India, but the Congress disassociated itself from the Quit India movement within a few days. The Indian National Congress could not claim to be the sole representative of the Indian people as other parties were there as well notably the [[Hindu Mahasabha]], [[Azad Hind]] Sarkar, and [[Forward Bloc]].
 
কংগ্ৰেছৰ সদস্যসকলে প্ৰথমতে ৰয়েল ইণ্ডিয়ান নেভি বিদ্ৰোহৰ নেতৃত্ব দিয়া নাবিকসকলক সমৰ্থন কৰিছিল। অৱশ্যে তেওঁলোকে সংকটজনক সময়ত সমৰ্থন প্ৰত্যাহাৰ কৰে, যেতিয়া বিদ্ৰোহ বিফল হয়।
The 1929 Lahore session under the presidency of [[Jawaharlal Nehru]] holds special significance as in this session "Poorna Swaraj" (complete independence) was declared as the goal of the INC. 26 January 1930 was declared as "Poorna Swaraj Diwas", Independence Day, although the British were remain in India for seventeen more years. (To commemorate this date the [[Constitution of India]] was formally adopted on 26 January 1950, even though it had been passed on 26 November 1949.) However in 1929 Srinivas Iyenger was expelled from the Congress for demanding full independence, not just [[home rule]] as demanded by Gandhi.
 
1946 চনৰ আইএনএ পৰীক্ষণৰ সময়ত, কংগ্ৰেছে আইএনএ প্ৰতিৰক্ষা সমিতি গঠন কৰাত সহায় কৰিছিল, যিয়ে আজাদ হিন্দ চৰকাৰৰ সৈনিকসকলৰ গোচৰটো বলপূৰ্বকভাৱে ৰক্ষা কৰিছিল। সমিতিখনে আইএনএৰ বাবে কংগ্ৰেছৰ প্ৰতিৰক্ষা দল গঠনৰ কথা ঘোষণা কৰে আৰু সেই সময়ৰ বিখ্যাত অধিবক্তাসকলক অন্তৰ্ভুক্ত কৰে, যাৰ ভিতৰত আছে ভুলাভাই দেশাই, আছফ আলী আৰু জৱাহৰলাল নেহৰু।
After the [[First World War]] the party became associated with [[Mohandas K. Gandhi]], who remained its unofficial, spiritual leader and mass icon even as younger men and women became party president. The party was in many ways an umbrella organization, sheltering within itself radical socialists, traditionalists and even Hindu and Muslim conservatives, but all the socialist groupings (including the Congress Socialist Party, Krishak Praja Party, and Swarajya Party members) were expelled by Gandhi along with Subhas Chandra Bose in 1939.
 
Members of the Congress initially supported the sailors who led the [[Royal Indian Navy Mutiny]]. However they withdrew support at the critical juncture, when the mutiny failed.
 
During the [[INA trials]] of 1946, the Congress helped to form the [[INA Defence Committee]], which forcefully defended the case of the soldiers of the [[Azad Hind]] government. The committee declared the formation of the Congress' defence team for the INA and included famous lawyers of the time, including [[Bhulabhai Desai]], [[Asaf Ali]], and Jawaharlal Nehru.
 
== References ==
"https://as.wikipedia.org/wiki/ভাৰতীয়_জাতীয়_কংগ্ৰেছ"ৰ পৰা অনা হৈছে