ইউক্ৰেইনৰ জাতীয় সাজ-পোছাক
ইউক্ৰেইনৰ জনসাধাৰণৰ পৰম্পৰাগত সাজ-পোছাক হৈছে ইউক্ৰেইনত বাস কৰা জনগোষ্ঠীয় লোক লোকসকলে পিন্ধা কাপোৰ। ইউক্ৰেইনৰ সাজ-পোছাক কেঁচ বা ফুল বছা কাপোৰৰ বাবে আটাইতকৈ বিখ্যাত । এই দেশৰ কাপোৰ হ’ল ফুল বছা কামিজ (vyshyvanka), কাপোৰৰ চেছআৰু ভিনোক ফুলৰ মুকুট। ইউক্ৰেইনৰ চাৰিটা বৃহৎ অঞ্চলৰ মাজত কাপোৰৰ শৈলীৰ পাৰ্থক্য আছিল: পলিচিয়া, লিছ'ষ্টেপ, ষ্টেপ আৰু কাৰ্পেথিয়ান।[1]পৰম্পৰাগত সাজ-পোছাকে লিংগ আৰু সামাজিক মৰ্যাদাৰ ভিত্তিত, বাসস্থান আৰু ধন-সম্পত্তিৰ ভিত্তিত মানুহক পৃথক কৰিছিল।[2]
কামিজ সম্পাদনা কৰক
এম্ব্ৰয়ডাৰী কৰা ছ'ৰ'চকা চাৰ্ট (ইউক্ৰেইনীয়: сорочка), যাক ব্যশ্বিভাংকা বুলিও কোৱা হয়, ইউক্ৰেইনৰ সাজ-পোছাকৰ আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ উপাদান।[3] ব্যশ্বিভাংকাসমূহ সাধাৰণতে লিনেনৰ শণৰ পৰা তৈয়াৰ কৰা হৈছিল আৰু অঞ্চলসমূহৰ মাজত কাটি আৰু সজ্জা দুয়োটাতে যথেষ্ট পাৰ্থক্য আছিল।[4]
ইউক্ৰেইনৰ এম্ব্ৰয়ডাৰী ১০ৰ পৰা ১১ শতিকালৈকে জনাজাত হোৱাৰ পিছতো ১৮ শতিকাৰ মাজভাগত ইউক্ৰেইনৰ গাঁওসমূহত আদিম ৱিশ্বিভাংকাৰ আবিৰ্ভাৱ হৈছিল যদিও ই সামন্তীয় আভিজাত্যসকলৰ বাবেহে সোণৰ সূতাৰে তৈয়াৰ কৰা হৈছিল [5] গাঁৱৰ মানুহে বৈষ্যৱংকা বনাবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ পিছত ইহঁতে যাদুকৰী তাবিজ হিচাপে নতুন প্ৰতীকী অৰ্থ লাভ কৰে আৰু আনকি পিন্ধাজনৰ বিকল্প হিচাপেও দেখা পাবলৈ আৰম্ভ কৰে: উদাহৰণস্বৰূপে, নিজৰ বীষ্যভাংকা বিক্ৰী কৰিলে নিজৰ সুখ বিক্ৰী হ'ব।[6] বিয়াৰ চাৰ্ট বিশেষভাৱে বিশিষ্ট আছিল: ইয়াত বহুত প্ৰতীকী অলংকাৰ আছিল আৰু ইয়াক এটা কাপোৰৰ টুকুৰাৰ পৰা বনাব লাগিছিল; বিয়াৰ এটা পৰম্পৰা আছিল কইনাৰ জোতাৰ সৈতে কইনাৰ বিয়াৰ চাৰ্ট বিনিময় কৰা, আন এটাত নৱবিবাহিতসকলে বিবাহ সমাপ্ত হোৱাৰ পিছত পত্নীৰ চাৰ্টেৰে হাত মচিছিল।[7] বিয়াৰ চাৰ্টবোৰ ব্যক্তিজনৰ গোটেই জীৱন তাবিজ হিচাপে ৰখা হৈছিল আৰু মহিলাগৰাকীৰ মৃত্যুৰ পিছত তেওঁৰ কবৰত ভৰাই থোৱা হৈছিল।[8]
ইউক্ৰেইনৰ চাৰ্টৰ সাধাৰণ চিলোৱাটত আছিল এটা দীঘল পোন হাতৰ আঁচল যিটো ৰিষ্টবেণ্ড কফৰ সৈতে শেষ হয়; সাধাৰণ অলংকাৰ কফ, কঁকালৰ ওপৰৰ হাতৰ আঁচল আৰু কান্ধত অৱস্থিত আছিল, যিটো খ্ৰীষ্টান ধৰ্মৰ লগতে বাইজেন্টািয়ামৰ পৰাও গ্ৰহণ কৰা এটা প্ৰথা।[9] কাটিব পৰা, ৰং, চিলাই আৰু সজোৱাৰ কৌশল, কলাৰৰ আকৃতি, হাতৰ আঁচলৰ আকৃতি আৰু শৰীৰৰ লগত সংলগ্ন হোৱাৰ ধৰণ অঞ্চলভেদে ভিন্ন হয়।[10]
-
২০ শতিকাৰ আৰম্ভণিৰ সাজ-পোছাকৰ পুনৰ্গঠন
-
ৱাইচেৱান্কা পিন্ধা ইউক্ৰেইনৰ এজন ৰাজনীতিবিদ
-
চোৰ্টকিভ চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ত স্নাতক দিৱস
== চেছ আৰু মূৰৰ স্কাৰ্ফ সম্পাদনা কৰক
চেছ হৈছে ইউনিফৰ্ম বা চৰকাৰী পোছাকৰ অংশ হিচাপে কান্ধৰ ওপৰত বা কঁকালৰ চাৰিওফালে পিন্ধা কাপোৰৰ দীঘলীয়া ফিটা বা পেটী। চেছক প্ৰতীক হিচাপেও ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল: উৰ্বৰতা, কামনা আৰু সন্তান জন্ম দিয়াৰ লগতে সুৰক্ষা, ঐক্য আৰু সংযোগৰ প্ৰতিনিধিত্ব।[11] পেটী পিন্ধা লোককথাৰ চৰিত্ৰবোৰক বিপদজ্জনক বুলি গণ্য কৰা হৈছিল, যেনে ডাইনী আৰু বেৰেহিনিয়া, জলপৰী আৰু মাভকা আদি চথনিক দানৱ।[12] মানুহে বিশ্বাস কৰিছিল যে ৰঙা বিয়াৰ কাপোৰৰ চেছৰ ওপৰেৰে ভৰি দিলে প্ৰসৱ সহজ হ'ব।[13] ৰঙা কাপোৰৰ বাহিৰেও বিয়াৰ চেছ এম্ব্ৰয়ডাৰী কৰা ৰাছনিক কাপোৰেৰে বনাব পাৰি, বিশেষকৈ জীৱন গছৰ আৰ্হিৰ সৈতে।[14]
ভিনোক বা পুষ্পমাল্য ইউক্ৰেইনৰ তৃতীয় জাতীয় প্ৰতীক।[15] বিয়াৰ সময়ত অবিবাহিত মহিলা আৰু কইনাসকলে ফুলৰ মুকুট পিন্ধিছিল যদিও মালাখনৰ প্ৰতীকী অৰ্থ বহল: ভিনোক হৈছে এটা প্ৰাচীন পৌত্তলিক তাবিজ, ইয়াক শীতকালীন ছুটীৰ বতৰত ভৱিষ্যদ্বাণী [uk] আৰু অন্যান্য অনুষ্ঠানত ব্যৱহাৰ কৰা হয়।[16] শীতকালত ঘাঁহ, উল, পাখি আৰু শুকান গছ-গছনি আৰু পাতৰ পৰা মালা তৈয়াৰ কৰা হৈছিল।[17] আঞ্চলিক ভিনকৰ ভিন্নতাসমূহৰ ভিতৰত কাৰ্পেথিয়ান বুকোভিনাৰ পৰা পাখিযুক্ত কাৰাবুলিয়া (ইউক্ৰেইনীয়: карабуля), কিয়ভ আৰু পলটাভা অব্লাষ্টৰ ৰেচমৰ ফিতাৰ মালা আৰু অন্যান্য আদি অন্তৰ্ভুক্ত।[18]
বিবাহিত মহিলাসকলৰ মূৰ ঢাকি ৰখা অচিপক মূলতঃ পিন্ধাজনৰ বৈবাহিক অৱস্থাৰ সূচক আছিল: বিয়াৰ অনুষ্ঠানৰ পিছত চুলি ঢাকিবলগীয়া হৈছিল।[19] ওচিপকক পাছলৈ প্ৰায়ে কাপোৰৰ টুকুৰাৰে (নামিটকা উইম্পল বা খুষ্টকা ৰুমাল) ঢাকি থোৱা হৈছিল।[20]
-
হুটজুল। পিয়ট্ৰ ষ্টেচিভিচ
-
বুকোভিনাৰ পৰা নামিকি উইম্পলছ আৰু পুৰুষৰ চুলি কটা
-
ইউক্ৰেইনীয় ছোৱালীয়ে নিকোলে ৰাচকোভ'ৰ এটা পুষ্পমাল্য আৰু এটা vyshyvanka পিন্ধিছে
তথ্যসূত্ৰ সম্পাদনা কৰক
- ↑ Косміна 2011, p. 2.
- ↑ Косміна 2011, p. 2.
- ↑ Косміна 2011, p. 2.
- ↑ Косміна 2011, p. 2.
- ↑ Косміна 2011, p. 2.
- ↑ Косміна 2011, p. 2−3.
- ↑ Косміна 2011, p. 3.
- ↑ Косміна 2011, p. 3.
- ↑ Косміна 2011, p. 3.
- ↑ Косміна 2011, p. 3.
- ↑ Косміна 2011, p. 4.
- ↑ Косміна 2011, p. 4.
- ↑ Косміна 2011, p. 4.
- ↑ Косміна 2011, p. 5.
- ↑ Косміна 2011, p. 5.
- ↑ Косміна 2011, p. 5.
- ↑ Косміна 2011, p. 6.
- ↑ Косміна 2011, p. 6.
- ↑ Косміна 2011, p. 6.
- ↑ Косміна 2011, p. 7.