উত্তৰ কোৰিয়াত নাৰীৰ অধিকাৰ

১৯৪৫ চনৰ আগতে উত্তৰ কোৰিয়াত নাৰীৰ অধিকাৰ অতি কম আছিল। তেওঁলোকে পুৰুষ উত্তৰাধিকাৰী জন্ম দি ডাঙৰ-দীঘল কৰি পৰিয়ালৰ বংশ অব্যাহত ৰখাৰ নিশ্চয়তা দিব বুলি আশা কৰা হৈছিল। সমাজৰ সামাজিক, অৰ্থনৈতিক বা ৰাজনৈতিক জীৱনত অংশগ্ৰহণৰ সুযোগ কমেইহে আছিল মহিলাসকলৰ। পৰম্পৰাগত কোৰিয়ান সমাজত শৈক্ষিক শিক্ষাক মহিলাৰ বাবে গুৰুত্বপূৰ্ণ বুলি গণ্য কৰা হোৱা নাছিল আৰু মাত্ৰ কেইজনমানেহে আনুষ্ঠানিক শিক্ষা লাভ কৰিছিল। ১৯ শতিকাত খ্ৰীষ্টান মিছনেৰীসকলেই ছোৱালীৰ বিদ্যালয় স্থাপন কৰিছিল, যাৰ ফলত কোৰিয়ান যুৱতীসকলে আধুনিক শিক্ষা লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। এই সীমাবদ্ধতাৰ কেইটামান ব্যতিক্ৰম আছিল। উদাহৰণস্বৰূপে, মহিলা শ্বেমানসকলক দুষ্ট আত্মাক খেদি পঠিয়াই ৰোগ নিৰাময় কৰিবলৈ, খৰাঙৰ সময়ত বৰষুণৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ বা ভৱিষ্যদ্বাণী কৰিবলৈ মাতি অনা হৈছিল।

মহিলাসকলে বাহিৰলৈ ওলাই যোৱা

গেছাং স্কুল

১৯৪৫ চনৰ পিছত নাৰীৰ সামাজিক মৰ্যাদা আৰু ভূমিকা আমূলভাৱে সলনি হয়। ১৯৪৬ চনৰ ৩০ জুলাইত অষ্টত্ৰিশ সমান্তৰালৰ উত্তৰ দিশৰ কৰ্তৃপক্ষই লিংগ সমতা আইন গৃহীত কৰে। ১৯৭২ চনৰ সংবিধানত দৃঢ়তাৰে কোৱা হৈছিল যে "নাৰীয়ে পুৰুষৰ সৈতে সমান সামাজিক মৰ্যাদা আৰু অধিকাৰ লাভ কৰে।" ১৯৯০ চনৰ সংবিধানত উল্লেখ আছে যে ৰাজ্যই সমাজত নাৰীসকলৰ উন্নতিৰ বাবে বিভিন্ন পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি কৰে। নীতিগতভাৱে উত্তৰ কোৰিয়াৰ আইনখনে যৌন সমতাক সমৰ্থন কৰে।

বহু প্ৰত্যাহ্বান অৱশ্যে থাকি গ’ল। যদিও নতুন শাসন ব্যৱস্থাই মহিলাসকলক ঘৰৰ বাহিৰত শ্ৰমিক শক্তিত অধিক সমভাৱে অংশগ্ৰহণ আৰু শিক্ষাৰ অধিক সুবিধা আনিলে, তথাপিও মহিলাসকলক পুৰুষতকৈ নীচ বুলি গণ্য কৰা হৈ থাকিল। উদাহৰণস্বৰূপে; পুত্ৰৰ শক্তিশালী পছন্দ আৰু বেছিভাগ ঘৰুৱা কাম কৰিবলৈ মহিলাসকলৰ ওপৰত পেলোৱা বোজা, আৰু প্ৰাথমিক আৰু উচ্চ মধ্যবিদ্যালয় দুয়োটা পৰ্যায়তে ল’ৰা-ছোৱালীক পৃথক কৰাৰ প্ৰথাই নিশ্চিত কৰা বিভিন্ন লিংগ ভূমিকা। ল’ৰা আৰু ছোৱালীৰ বাবে স্কুলৰ পাঠ্যক্ৰমৰ কিছুমান দিশও বেলেগ বেলেগ। ল’ৰাৰ বাবে শাৰীৰিক শিক্ষা আৰু ছোৱালীৰ বাবে ঘৰুৱা অৰ্থনীতিৰ ওপৰত অধিক গুৰুত্ব দিয়া হয়। কিন্তু চাৰি বছৰীয়া বিশ্ববিদ্যালয় ব্যৱস্থাত চিকিৎসা, জীৱবিজ্ঞান আৰু বিদেশী ভাষা আৰু সাহিত্যত মেজৰ কৰা মহিলাসকলৰ সংখ্যা অধিক যেন লাগে।

উত্তৰ কোৰিয়া এখন অতি পিতৃতান্ত্ৰিক সমাজ হৈয়েই আছে, আৰু দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ শেষৰ পৰা আজিলৈকে পৰিয়ালৰ ক্ষেত্ৰ আৰু ৰাজহুৱা ক্ষেত্ৰখনত নাৰীৰ ভূমিকা কেইবাবাৰো সলনি হৈছে। যুদ্ধৰ পিছত নাৰীক সমাজবাদী অৰ্থনীতিত বৃহৎ সংখ্যক নামভৰ্তি কৰা হয়, আৰু দেশৰ পুনৰ্গঠনত মুখ্য ভূমিকা পালন কৰা হয়। কিন্তু পিছৰ দশকবোৰত অৰ্থনীতিৰ উন্নতিৰ লগে লগে কৰ্মশক্তিত মহিলাৰ প্ৰয়োজনীয়তা কম হৈ পৰিল আৰু অধিক পৰম্পৰাগত ভূমিকা গ্ৰহণৰ দিশত আগবাঢ়িল।

ৰাজ্যিক কৰ্মচাৰীক ৰেচন দিয়া হৈছিল আৰু বেছিভাগ পৰিয়ালেই সেই ৰেচনত জীয়াই থাকিব পাৰিছিল। কিন্তু নব্বৈৰ দশকৰ উত্তৰ কোৰিয়াৰ দুৰ্ভিক্ষৰ সময়ত ৰাজহুৱা বিতৰণ ব্যৱস্থা নামেৰে জনাজাত এই ৰেচনবোৰ শুকাই গৈছিল আৰু পৰিয়ালসমূহে আৰ্থিক সহায়ৰ বাবে আন ঠাই বিচাৰিবলগীয়া হৈছিল। পুৰুষে, যদিও তেওঁলোকে দৰমহা লাভ কৰা নাই, তথাপিও চৰকাৰী চাকৰিত উপস্থিত থাকিব লাগিব। নগদ ধনৰ অভাৱত ভোগা চৰকাৰখনে পুৰুষৰ পৰা পোৱা বিনামূলীয়া শ্ৰমৰ ওপৰত বহু পৰিমাণে নিৰ্ভৰ কৰে আৰু এই প্ৰথা অতি সোনকালে বন্ধ কৰাৰ সম্ভাৱনা নাই।

পুৰুষসকলে কামৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ হ’লে তেওঁলোকে নিজৰ নিয়োগকৰ্তাক তেওঁলোকৰ মাহিলী দৰমহাৰ ২০ৰ পৰা ৩০ গুণৰ ভিতৰত দিব লাগিব, যাৰ ফলত তেওঁলোকে আন, অধিক লাভজনক কাম, যেনে মেৰামতিৰ কাম ল’ব পাৰে। হিউমেন ৰাইটছ ৱাচৰ মতে, অনানুষ্ঠানিক খণ্ডৰ মহিলা ব্যৱসায়ীসকল যৌন হিংসা আৰু শোষণৰ সন্মুখীন হ'বলগীয়া হয় আৰু "বজাৰ কাৰ্য্যকলাপৰ ওপৰত নিয়ম-নীতি ৰূপায়ণ কৰাটো স্বেচ্ছাচাৰী আৰু চৰকাৰী বিষয়াসকলে উৎকোচ আৰু যৌন নিৰ্যাতন আৰু শাস্তিমুক্তভাৱে মহিলাসকলক জোৰ-জবৰদস্তি কৰিব পাৰে।"