কম্ব ৰামায়ণ

ৰামাৱতাৰম, কম্ব ৰামায়ণম হৈছে তামিল কবি কম্বৰে দ্বাদশ শতিকাৰ সময়ছোৱাত ৰচনা কৰা এখন তামিল মহাকাব্য। বাল্মিকীৰ সংস্কৃত ৰামায়ণৰ আধাৰত এই কাহিনীটোত অযোধ্যাৰ ৰজা ৰামৰ জীৱনৰ বিষয়ে বৰ্ণনা কৰা হৈছে। কিন্তু ৰামাৱতাৰম সংস্কৃত সংস্কৰণৰ পৰা বহু দিশত পৃথক। ইয়াৰ ভিতৰত আধ্যাত্মিক ধাৰণা আৰু কাহিনীভাগৰ নিৰ্দিষ্টতা দুয়োটা দিশতে বিশেষ পাৰ্থক্য দেখা যায়। এই ঐতিহাসিক গ্ৰন্থখনক তামিল পণ্ডিত আৰু সাধাৰণ জনতা উভয়ে তামিল সাহিত্যৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ সাহিত্যিক গ্ৰন্থ হিচাপে গণ্য কৰে।

পান্নাই কুলা প্ৰধান তিৰুভেন্নাই নল্লুৰ সদয়াপ্পা বল্লালৰ পৃষ্ঠপোষকতাত কম্বৰে এই মহাকাব্যখন ৰচনা কৰিছিল। নিজৰ পৃষ্ঠপোষকৰ প্ৰতি কৃতজ্ঞতা প্ৰকাশ কৰি কাম্বনে ১০০০ অধ্যায়ৰ প্ৰতিটোৰ অন্তত এবাৰ তেওঁৰ নাম উল্লেখ কৰিছে।

তামিল সাহিত্যৰ প্ৰাৰম্ভিক উল্লেখসমূহ

আনকি কম্বৰে খ্ৰীষ্টীয় ১২ শতিকাত তামিল ভাষাত ৰামাৱতাৰম ৰচনা কৰাৰ আগতেই ৰামায়ণৰ কাহিনীৰ বহুতো প্ৰাচীন উল্লেখ পোৱা যায়, যাৰ পৰা বুজা যায় যে সাধাৰণ যুগৰ আগতেই তামিল দেশসমূহত এই কাহিনীটো চিনাকি আছিল। এই কাহিনীৰ উল্লেখ অকননুৰু,(খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ২০০–৩০০ খ্ৰীষ্টাব্দ) আৰু পুৰাণুৰু (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ২০০–৩০০ খ্ৰীষ্টাব্দ)ৰ সংগম সাহিত্যত পোৱা যায়। এই দুখন সীলপ্পাটিকৰামৰ যমজ মহাকাব্য (খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ষষ্ঠ শতিকা) আৰু মণিমেকালাই, আৰু কুলাচেখৰা আলভাৰ, থিৰুমংগাই আলভাৰ, আন্দাল আৰু নামমালভাৰৰ আলভাৰ সাহিত্য (খ্ৰীষ্টীয় ৮ম আৰু দশম শতিকাৰ মাজৰ)।

গঠন

গ্ৰন্থখন ছয়টা অধ্যায়ত ভাগ কৰা হৈছে। এই কাণ্ড সমূহ আকৌ ১১৩টা ভাগত ভাগ কৰা হৈছে। এই ১১৩টা খণ্ডত মহাকাব্যখনৰ প্ৰায় ১০৫৬৯টা পদ আছে।

• বালা কাণ্ড
• অযোধ্যা কাণ্ড
• অৰণ্য কাণ্ড
• কিষ্কিন্ধা কাণ্ড
• সুন্দৰ কাণ্ড
• যুদ্ধ কাণ্ড

সংকলন

বহুতো ঐতিহাসিক সংকলনৰ দৰেই মূলৰ সৈতে কিছু সময়ৰ ভিতৰত যোগ কৰা আন্তঃপ্ৰক্ষেপণ আৰু পৰিশিষ্টবোৰ বাতিল কৰাটো অতি কঠিন আছিল। এই কামটো টি পি মীনাক্ষিসুন্দৰমৰ নেতৃত্বত কম্বন একাডেমী ৰ পণ্ডিতসকলৰ এখন কমিটীয়ে হাতত লৈছিল। ১৯৭৬ চনত এই কমিটীয়ে প্ৰকাশ কৰা সংকলনটোৱেই আজি মানসম্পন্ন হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। সংস্কৃতত বাল্মিকীৰ ৰামায়ণত সাতটা অধ্যায় আছে। তামিল কবি অট্টাকুথাৰে তামিল মহাকাব্য ৰামায়ণ ৰ সপ্তম (শেষ) অধ্যায় উত্তৰ কাণ্ড ৰচনা কৰিছিল।

সাহিত্যিক তাৎপৰ্য্য

কম্বনে বিভিন্ন শ্লোকত বিৰুথম (সংস্কৃত: ৱৃত্তম) আৰু সন্থাম (সংস্কৃত: ছন্দ) ব্যৱহাৰ কৰি গল্প কোৱাৰ আৱেগ আৰু মেজাজ উন্মোচন কৰাত ফলপ্ৰসূ ভূমিকা পালন কৰে। তেওঁ শব্দৰ ফলপ্ৰসূ বাছনি কৰি বিৰুথম আৰু সন্থাম লাভ কৰিছে।

ধৰ্মীয় তাৎপৰ্য্য

এই মহাকাব্যখন বহু হিন্দুৱে প্ৰাৰ্থনাৰ সময়ত পঢ়ে। কিছুমান ঘৰত তামিল কেলেণ্ডাৰৰ আদী মাহত (জুলাই মাহৰ মাজভাগৰ পৰা আগষ্ট মাহৰ মাজভাগলৈ) গোটেই মহাকাব্যখন এবাৰ পঢ়া হয়। হিন্দু মন্দিৰ আৰু অন্যান্য ধৰ্মীয় সংগঠনতো ইয়াক পঢ়া হয়। বহুবাৰ কম্বৰে ৰামৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰাৰ কথা কয়, যিজন স্বয়ং বিষ্ণুৰ প্ৰকাশ।

সুন্দৰ কাণ্ড অধ্যায়টো অতি শুভ বুলি গণ্য কৰা হয় আৰু এয়া আটাইতকৈ জনপ্ৰিয়। অধ্যায়টোত মহাকাব্যখনৰ মূল চৰিত্ৰবোৰে সন্মুখীন হোৱা কষ্ট, সংযমৰ অভ্যাস, ভৱিষ্যতৰ উন্নত আশাৰ বিষয়ে কোৱা হৈছে।

লেখক

কবিচক্ৰৱৰ্তী কাম্বন

মহাকাব্য ৰামায়ণৰ তামিল সংস্কৰণৰ লিখক কম্বৰ বা কবিচক্ৰৱৰ্তী কম্বন (১১৮০ খ্ৰীষ্টাব্দ–১২৫০ খ্ৰীষ্টাব্দ) এজন মধ্যযুগীয় তামিল কবি আৰু লেখক আছিল। কম্বৰে তামিল ভাষাত আন বহুতো সাহিত্যিৰ অৱদান আগবঢ়াইছে। থেৰাঝুন্দুৰত কম্বৰৰ জন্ম হৈছিল। তেওঁৰ পিতৃ আছিল সদৈয়েপা বল্লাল নামৰ এজন ধনী কৃষক। তৃতীয় কুলোথুংগাৰ ৰাজত্বকালত তেওঁ চোলা সাম্ৰাজ্যত ডাঙৰ-দীঘল হৈছিল। তেখেতৰ এই প্ৰতিভাৰ কথা শুনি কুলোথুংগাই তেওঁক নিজৰ দৰবাৰলৈ মাতি কম্বৰক কবি চক্ৰৱৰ্তী (কাব্য সম্ৰাট) উপাধিৰে তেওঁক সন্মান জনায়।