ললিতা
ললিতা (ইংৰাজী: Lalita) ব্ৰজেন বৰুৱা পৰিচালিত ১৯৭২ চনত মুক্তি পোৱা এখন ক’লা-বগা অসমীয়া বোলছবি। চৌধুৰী চলচ্চিত্ৰ প্ৰতিষ্ঠানৰ বেনাৰত ছবিখন প্ৰযোজনা কৰিছে অপূৰ্ব চৌধুৰীয়ে। কাহিনী আৰু চিত্ৰনাট্য ব্ৰজেন বৰুৱাৰ। সঙ্গীত ৰমেন বৰুৱাৰ।[1]
| ললিতা Lalita | |
|---|---|
 | |
| পৰিচালক | ব্ৰজেন বৰুৱা |
| ৰচনা | ব্ৰজেন বৰুৱা |
| চিত্ৰনাট্য | ব্ৰজেন বৰুৱা |
| প্ৰযোজক | অপূৰ্ব চৌধুৰী |
| অভিনয়ত | বিজু ফুকন পূৰ্ণিমা পাঠক়় |
| চিত্ৰগ্ৰহণকাৰী | নলিন দুৱৰা |
| সম্পাদনা | শিৱ ভট্টাচাৰ্য |
| সংগীত পৰিচালক | ৰমেন বৰুৱা |
মুক্তি |
১৮ ফেব্ৰুৱাৰী ১৯৭২ |
| দেশ | ভাৰত  |
| ভাষা | অসমীয়া |
কাহিনীৰ সাৰাংশ সম্পাদনা কৰক
আঁহতগুৰি গাঁৱত ললিতাৰ সৈতে চিনাকি হৈছিল শিৱসাগৰৰ সমাজকৰ্মী ৰাজেন চৌধুৰীৰ। প্ৰলোভনত ভোল গৈ ললিতাই চৌধুৰীৰ ওচৰত সকলো সমৰ্পন কৰিলে। তাই ভাবিছিল চৌধুৰীয়ে তাইক বিয়া কৰাব। চাৰিমাহ পিছত তাইক ল’ৰা এটাৰ লগত গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াই দিলে। গুৱাহাটীলৈ গৈ তাই নিজৰ বিপদৰ কথা বুজিব পাৰিলে। ঘটনাক্ৰমে তাই গৈ উপস্থিত হ’ল সমাজৰ সকলোৱে বেয়া মানুহ বুলি ভবা আফজল আলীৰ ঘৰত। আফজলে ভনীয়েকৰ মৰ্যাদাৰে তাইক আশ্ৰয় দিলে। তাইৰ নতুন নাম হ’ল মৃণালিনী। আফজলৰ ঘৰতে তাই এটি কন্যা সন্তান জন্ম দিলে। নাম থলে চন্দনা।[1]
ঊনৈশ বছৰ পিছত। ৰাজেন চৌধুৰী এতিয়া সমাজৰ গণ্যমান্য লোক। বাস কৰে গুৱাহাটীত। তেওঁৰ জীয়েক ইলা। গুৱাহাটীত চৌধুৰীয়ে লগ পালে পুৰণি বন্ধু ত্ৰিলোচন কাকতিক; যাৰ সৈতে লগলাগি তেওঁ এসময়ত চৰকাৰী ধন আত্মসাৎ কৰিছিল। কাকতি এতিয়া এজন উদ্যোগপতি। তেওঁৰ দুই পুত্ৰ- ৰাজীৱ আৰু সঞ্জীৱ। ৰাজীৱে চৌধুৰীৰ ছোৱালী ইলাক বিয়া পাতিলে।[1]
কাকতিৰ সৰু পুতেক সঞ্জীৱৰ সৈতে ললিতা ওৰফে মৃণালিনীৰ ছোৱালী চন্দনাৰ চিনাকি হ’ল। ঘটনাক্ৰমে সঞ্জীৱে জানিব পাৰিলে যে দেউতাৰ কাৰখানা চৰকাৰী ধন আত্মসাৎ কৰি নিৰ্মাণ কৰা আৰু চন্দনা ৰাজীৱ চৌধুৰীৰে অবৈধ জীয়ৰী। সঞ্জীৱৰ হাতত পুৰণি দুখন চিঠি, যি চিঠি প্ৰকাশ পালে চৌধুৰীৰ সামাজিক প্ৰতিষ্ঠা ধূলিসাৎ হৈ পৰিব। সেয়েহে চিঠি দুখন হাত কৰিবলৈ সঞ্জীৱৰ ওপৰত অত্যাচাৰ আৰম্ভ হ'ল।[1]
অভিনয় শিল্পী সম্পাদনা কৰক
- ব্ৰজেন বৰুৱা (আফজল আলী)
- পূৰ্ণিমা পাঠক়় (ললিতা/ মৃণালিনী)
- বিজু ফুকন̈ (সঞ্জীৱ)
- ঈশান হাজৰিকা (ৰাজীৱ)
- তিলমিজুৰ ৰহমান (ৰাজেন চৌধুৰী)
- জয়া শইকীয়া (চন্দনা)
- কৃষ্ণা দাস (ইলা)
- তৰুণ দুৱৰা
- ধীৰু ভূঞা (মৃগাংক)
- মহানন্দ শৰ্মা,
- ৰাণা তামুলী (মহিম চোৰ)
- দুৰ্গেশ্বৰ বৰঠাকুৰ (লগুৱা টেমুনা)
- নিত্যা দত্ত
- বেবী মঞ্জুলা
- মাষ্টাৰ বাজিন আদি।[1]
কলা-কুশলী সম্পাদনা কৰক
- (তথ্যছ’কত নথকা)
- শব্দগ্ৰহণ- সতীশ চৌহান
- শব্দ পুনৰ্সংযোজন- শিৱ ভট্টাচাৰ্য[1]
সঙ্গীত সম্পাদনা কৰক
ছবিত ৰমেন বৰুৱা̈ই সঙ্গীত দিছে। গীত লিখিছে ব্ৰজেন বৰুৱা̈ আৰু কেশৱ মহন্ত̈ই।[2]
| গীতৰ শীৰ্ষ | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| নং | শিৰোনাম | গীতিকাৰ | কন্ঠশিল্পী | দৈৰ্ঘ্য | ||||||
| 1. | "এইখন সমাজ আমাৰ সমাজ, ইউৰো অসমীয়া ৰাতিৰ সমাজ" | ব্ৰজেন বৰুৱা | দ্বীপেন বৰুৱা | |||||||
| 2. | "আৰুনো কিমান মনৰ সপোন মনতে সাজিম" | কেশৱ মহন্ত | অৰ্চনা দাস | |||||||
| 3. | "আঁকিলা মোৰ পদূলিত সাত বৰণৰ আল্পনা" | ব্ৰজেন বৰুৱা | দ্বীপেন বৰুৱা | |||||||
| 4. | "টুপ টুপ টুপলি পানী পালে মুকলি সময় গ’ল উকলি" | কেশৱ মহন্ত | দ্বীপেন বৰুৱা | |||||||