লিখন শৈলী

সাহিত্যত লিখন শৈলী বা লিখাৰ শৈলী(ইংৰাজী: Writing Style) হৈছে কোনো ব্যক্তি, যুগ, বিদ্যালয় বা জাতিৰ বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ ভাষাত চিন্তা প্ৰকাশ কৰাৰ ধৰণ। ব্ৰাইয়ান ৰেইৰ মতে, শৈলী হৈছে এক বহল চিন্তা, যিয়ে "পাঠকৰ সৈতে, পাঠ্য, লেখকসকলে কৰা ব্যাকৰণগত পছন্দ, কিছুমান প্ৰসংগত নীতি-নিয়ম মানি চলাৰ গুৰুত্ব আৰু আন কিছুমানত সেইবোৰৰ পৰা বিচ্যুত হোৱাৰ গুৰুত্ব, প্ৰকাশৰ সামাজিক পৰিচয়, আৰু দৰ্শকৰ ওপৰত বিশেষ যন্ত্ৰৰ আৱেগিক প্ৰভাৱ।" বৰ্ণনা কৰিব পাৰে। এইদৰে, শৈলী হৈছে এনে এটা শব্দ যিয়ে একে সময়তে ব্যক্তিৰ লিখাৰ অভ্যাসৰ একক দিশ বা এক বিশেষ নথি-পত্ৰ আৰু যিবোৰ দিশক বুজাব পাৰে ব্যক্তিগত লেখকৰ বহু ওপৰলৈ যাব লাগে। বানান, ব্যাকৰণ আৰু বিৰাম চিহ্নৰ প্ৰয়োজনীয় উপাদানসমূহৰ বাহিৰেও লিখাৰ শৈলী হৈছে শব্দৰ বাছনি, বাক্য গঠন আৰু অনুচ্ছেদৰ গঠন, যিবোৰ অৰ্থ ফলপ্ৰসূভাৱে প্ৰকাশ কৰিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হয়। পূৰ্বৰবোৰক নিয়ম, উপাদান, প্ৰয়োজনীয় বস্তু, যান্ত্ৰিকতা বা হাতপুথি বুলি কোৱা হয়; পিছৰবোৰক শৈলী বা অলংকাৰ বুলি কোৱা হয়। এজন লেখকে কি কৰে সেই বিষয়ে নিয়মবোৰ; শৈলী হৈছে লেখকে কেনেকৈ কৰে তাৰ ওপৰত। প্ৰতিষ্ঠিত ইংৰাজী ব্যৱহাৰৰ পৰা আহৰণ কৰা নিয়মসমূহ মানি চলিলেও এজন লেখকৰ এটা ধাৰণা কেনেকৈ প্ৰকাশ কৰিব লাগে তাৰ ক্ষেত্ৰত যথেষ্ট নমনীয়তা থাকে। কিছুমানে কৈছে যে লিখা শৈলীৰ কথাটো হ’ল-

• পাঠকক বাৰ্তাটো সৰল, স্পষ্ট আৰু পতিয়ন যোগ্যভাৱে প্ৰকাশ কৰা;
• পাঠকক মনোযোগী, নিয়োজিত আৰু আগ্ৰহী কৰি ৰাখক;

কিছুমানে কৈছে যে লিখাৰ শৈলীৰ ব্যৱহাৰ এনেদৰে কৰা উচিত নহয়:

• লেখকৰ ব্যক্তিত্ব প্ৰদৰ্শন কৰা;
• লেখকৰ দক্ষতা, জ্ঞান বা ক্ষমতা প্ৰদৰ্শন কৰা;, যদিও এই দিশবোৰ লেখকৰ ব্যক্তিগত শৈলীৰ অংশ হ’ব পাৰে।

শব্দৰ বাছনি

অভিধান বা শব্দৰ বাছনি লেখকৰ শৈলীৰ এটা উপাদান।

অভিধান ব্যৱহাৰৰ পৰামৰ্শসমূহৰ ভিতৰত আছে : অভিধানৰ ব্যৱহাৰ, আৰু অতিৰিক্ততা আৰু ক্লিচে (Cliche) এৰাই চলা। এনে পৰামৰ্শ শৈলী গাইডত পোৱা যায়।

বাক্য গঠনৰ বাছনি

বাক্য গঠনৰ বাছনি অৰ্থ কেনেকৈ প্ৰকাশ কৰা হয়, বাক্যাংশ, শব্দ বাছনি আৰু সুৰৰ সৈতে জড়িত। এই আৰু অন্যান্য বিষয়সমূহৰ পৰামৰ্শ শৈলী গাইডসমূহত পোৱা যাব।

দফা বা অনুচ্ছেদৰ গঠনৰ পছন্দ

অনুচ্ছেদবোৰে হয়তো এটা উন্মোচিত ধাৰণা প্ৰকাশ কৰিব পাৰে। অনুচ্ছেদবোৰ বৃহত্তৰ থিছিছৰ প্ৰকাশৰ বিশেষ পদক্ষেপ হ’ব পাৰে। এটা অনুচ্ছেদৰ ভিতৰত থকা বাক্যবোৰে ইটোৱে সিটোক বিভিন্ন ধৰণে সমৰ্থন আৰু সম্প্ৰসাৰণ কৰিব পাৰে। অনুচ্ছেদ ব্যৱহাৰৰ পৰামৰ্শৰ ভিতৰত থাকিব পাৰে অসংলগ্নতা, চপ্পনি, বা দীঘলীয়া বতাহৰ পৰা আঁতৰি থকা, আৰু কঠিন নিৰ্মাণ; আৰু ষ্টাইল গাইডত পোৱা যাব।

উদাহৰণ

“বহুতে কয় যে ঈশ্বৰৰ বিষয়ে আমি ভাবিচিন্তি একো ঠিক কৰিব নোৱাৰোঁ, সেইদেখি সেই বিষয়ে মূৰ ঘমোৱাটো বৃথা। গ্ৰীচৰ চক্ৰেটিচেও ইযাকে কৈছিল। কিন্তু মূৰ নঘমাও বুলি থাকোঁ কেনেকৈ? কোনোবাই পাৰে নে থাকিব? কোনেও নোৱাৰে। এদিন নহয় এদিন, আজি নহয় কাইলৈ,ইশ্বৰ-চিন্তাত আমি মূৰ ঘমাবই লাগিব। তুমি ঈশ্বৰৰ অংশ জ্ঞানময় জীৱ। অজ্ঞানৰ ঢাকোনে তোমাক ঢাকি ৰাখিবলৈ যিমানকে চেষ্টা কৰক, তুমি সেই অন্ধকাৰ আবৰণ ভেদ কৰি উঠিবলৈ প্ৰাণপণে যত্ন কৰিবাই কৰিবা। কাৰণ তোমাত পৰমাত্মাৰ অংশ আছে। পাৰ্থিৱ বস্তুৰ আৱৰণ ঠেলি সহধৰ্ম্মী অংশই পূৰ্ণ পৰমাত্মাৰে মিলিবলৈ, ইশ্বৰৰ অভিমুখী হৈ চলিবলৈ সংগ্ৰাম কৰি থাকিবই ̶ যেতিয়ালৈকে সি নিৰ্দ্দিষ্ট স্থান নাপায়গৈ।”--তত্ত্ব-কথা - লেখক : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা