নবীন বুঢ়াগোহাঁই
 |
নমস্কাৰ, নবীন বুঢ়াগোহাঁই
অসমীয়া ৱিকিপিডিয়ালৈ আপোনাক আদৰণি জনাইছোঁ! আপোনাৰ আগ্ৰহৰ বাবে ধন্যবাদ। আশা কৰোঁ আপুনি সদায় আমাৰ লগত জড়িত হৈ থাকিব। নৱাগত সকলৰ বাবে তলত দিয়া পৃষ্ঠাকেইখন অতি উপযোগী, অনুগ্ৰহ কৰি পৃষ্ঠাকেইখন এবাৰ চকু ফুৰাই চাই যেন। ৱিকিপিডিয়াত সম্পাদনাৰ সহায়
আশা কৰোঁ ৱিকিপিডিয়াত সম্পাদনা কৰি আৰু এজন ৱিকিপিডিয়ান হোৱাটো উপভোগ কৰিব।      |
 |
কাৰেঙৰ দুৱাৰ সম্পাদনা কৰক
আহোম যুগত ৰজাৰ ৰাজধানীবোৰত বসবাসৰ বাবে আৰু ৰাজ্য শাসন কৰিবলৈ কাৰেংঘৰ নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল৷ সেই কাৰেংঘৰবোৰত কাঠ আৰু ধাতুৰ দৰ্জা লগাইছিল৷ উল্লেখযোগ্য যে আহোম ৰজাৰ স্থায়ী ৰাজধানী পাঁচখন আছিল৷ সেইসমূহ একাদিক্ৰমে চৰাইদেও, চৰগুৱা, গড়গাঁও, ৰংপুৰ আৰু যোৰহাট৷ ইয়াৰ উপৰি বহুকেইখন অস্থায়ী ৰাজধানীও চাওফা [ৰজা] সকলে পাতিছিল৷ চাওলুং ছ্যুকাফাই তিপাম, অভয়পুৰ, শালগুৰি, হাবুং আৰু শিমলুগুৰিত অস্থায়ী ৰাজধানী স্থাপন কৰাৰ পিছত চৰাইদেওত স্থায়ী ৰাজধানী নিৰ্মাণ কৰিছিল৷ সেই ৰাজধানীৰ পৰা তাও-খাম-থিলৈকে ৭ জন ৰজাই দেশ শাসন কৰাৰ পিছত ছ্যুডাংফা বা বামুণী কোঁৱৰে চৰগুৱাত স্থায়ী ৰাজধানী পাতিছিল৷ চৰগুৱাৰ পৰাও ৭ জন ৰজাই দেশৰ শাসন কাৰ্য চম্ভালিছিল৷ চৰগুৱাৰ পৰা দেশ শাসন কৰা অন্তিমজন চাওফা ছ্যু-হুং-ম্যুং বা দিহিঙীয়া ৰজাই বকতা, অভয়পুৰ, হালধিবাৰীকে ধৰি কেইবা ঠাইতো অস্থায়ী ৰাজধানী পাতিছিল৷ তেখেতৰ পুত্ৰ ছ্যু-ক্লেন-ম্যুঙে ৰাজধানী চৰগুৱাৰ পৰা গড়গাঁৱলৈ তুলি আনিছিল৷ গড়গাঁৱৰ ৰাজধানীৰ পৰা ১৫ জন ৰজাই দেশ শাসন কৰিছিল৷ গড়গাঁৱৰ অন্তিমজন ৰজা গদাধৰ সিংহই অৱশ্যে ৰাজধানীৰ কাষতে বৰকলা নগৰতহে ৰাজ-হাউলি নিৰ্মাণেৰে বসবাস কৰি আছিল৷ গদাধৰ সিংহৰ বৰপুত্ৰ ৰুদ্ৰ সিংহই ৰাজধানী মেটেকালৈ তুলি আনি ৰংপুৰ নাম দিছিল৷ ৰংপুৰত ৬ জন ৰজাই ৰাজত্ব কৰাৰ পিছত মোৱামৰীয়া বিদ্ৰোহীয়ে তলাতল কাৰেংঘৰটো জ্বলাই ভস্মীভূত কৰাত গৌৰীনাথ সিংহই ৰাজধানী যোৰহাটলৈ তুলি নিছিল৷ যোৰহাটৰ ৰাজধানীত আহোমৰ শেষৰজন ৰজা পুৰন্দৰ সিংহলৈকে শাসন কাৰ্য চলিছিল৷
এই সকলোবোৰ স্থায়ী আৰু অস্থায়ী ৰাজধানীত ৰাজকাৰেং আৰু হাউলি নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল৷ তদুপৰি ৰজাসকলে বহু ঠাইত একাধিক বাহৰ পাতিছিল৷ ৰাজধানী, হাউলি আৰু বাহৰবোৰত অৱধাৰিতভাৱেই দুৱাৰ আছিল৷ ইয়াৰে গড়গাঁও আৰু ৰংপুৰ ৰাজধানীত নিৰ্মাণ কৰা কাৰেংঘৰকেইটা চাওফা ৰাজেশ্বৰ সিংহই পকীকৰণ কৰিছিল৷ এই পকী কাৰেংঘৰবোৰত ধাতুৰ দৰ্জা স্থাপন কৰা হৈছিল৷ বৰ্তমান সময়ত এই কাৰেংকেইটাত দুৱাৰৰ ঠাই দেখা গ’লেও ক’তো দৰ্জা দেখিবলৈ পোৱা নাযায়৷ ইয়াৰ কাৰণ হ’ল মূল্যবান ধাতুৰ দুৱাৰসমূহ মানুহে নি সাং কৰিছিল৷ এই পকী কাৰেংঘৰকেইটাত জাপ-দুৱাৰ আৰু দুপলীয়া দুৱাৰ আছিল৷ জাপ-দুৱাৰ ৰংপুৰৰ কাৰেংঘৰটোত থকাৰ বিপৰীতে দুয়োটা কাৰেংঘৰত একাধিক দুপলীয়া দুৱাৰ আছিল৷
উল্লেখযোগ্য যে বৰদোৱা সত্ৰত ৰাজেশ্বৰ সিংহই দিয়া এখন পিতলৰ দুৱাৰ আছে৷ দুৱাৰখনত এটা ড্ৰেগন খোদিত কৰি থোৱা হৈছে৷ গড়গাঁও আৰু ৰংপুৰৰ কাৰেংঘৰকেইটা ৰাজেশ্বৰ সিংহই পকীকৰণ কৰালৈ চাই বৰদোৱা সত্ৰৰ পিতলৰ দুৱাৰখনৰ নিচিনা দুৱাৰ এইকেইটা কাৰেংঘৰতো লগাইছিল বুলি ধাৰণা কৰিব পাৰি৷ প্ৰণিধানযোগ্য যে আহোম ৰজা লক্ষ্মী সিংহই শদিয়াৰ তাম্ৰেশ্বৰী মন্দিৰৰ চালখন সম্পূৰ্ণকৈ তামেৰে পতা কৰি দিছিল৷ এই তথ্য আহোমৰ ‘চাংৰুং ফুকনৰ বুৰঞ্জী’ত উল্লেখ আছে৷ আনহাতে, কামাখ্যা মন্দিৰৰ তামৰ বাটচ’ৰাটো এতিয়াও দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ এই বাটচ’ৰাটো আহোম ৰজা ৰাজেশ্বৰ সিংহই নিৰ্মাণ কৰোৱাইছিল৷
এতিয়ালৈকে পোৱা তথ্য-প্ৰমাণৰ পৰা আহোম যুগৰ কাৰেঙৰ দুৱাৰবোৰ অতি অপূৰ্ব কাৰুকাৰ্যপূৰ্ণ আৰু পিতলৰ আছিল বুলি জানিব পৰা গৈছে৷ বুৰঞ্জীবিদ ভুবন চন্দ্ৰ সন্দিকৈৰ মতে, আহোম ৰজা ৰুদ্ৰ সিংহৰ দিনত কাঁহ, পিতল আৰু তামৰ বাচন-বৰ্তন তিৰ্বত, চীন আদি দেশলৈ ৰপ্তানি কৰা হৈছিল৷ তদুপৰি ৰজাৰ কাৰেংঘৰৰ বেৰত পিতল, ৰূপ আৰু আদধতুৱা ধাতুৰ ডাঙৰ দাপোন লগোৱা হৈছিল৷ এই দাপোনবিলাকত বেলিৰ পোহৰ পৰি জকমকাই আছিল৷
উল্লেখযোগ্য যে আহোম ৰজাৰ ৰাজ-কাৰেংসমূহ পকীকৰণ কৰাৰ আগতে কাঠ-বাঁহৰ কাৰেংবোৰৰ বেৰত পিতলৰ দাপোন ব্যৱহাৰ কৰিছিল৷ ১৬৬২ খ্ৰিষ্টাব্দত মীৰজুমলাৰ লগত অহা ৰণ-কাকতি চিহাবুদ্দিন তালিচৰ ‘তাৰিখ-ই-আশ্বাম’ গ্ৰন্থত গড়গাঁৱৰ কাৰেঙৰ সন্দৰ্ভত এই বিষয়ে এনেদৰে উল্লেখ আছে : “ৰাজ-কাৰেঙৰ ধুনীয়া কাঠৰ বেৰ আৰু মূধচৰ অপূৰ্ব কাৰুকাৰ্য চালে চকুৰোৱা৷ এনে ধৰণৰ কাঠৰ বেৰত পিতলৰ দাপোন খটুওৱা হৈছিল৷ দাপোনবোৰ ঘঁহি চিক্চিকি্য়াকৈ ৰাখিছিল, য’ত বেলিৰ পোহৰ পৰাৰ লগে লগে চকু চাট্ মাৰি ধৰিছিল৷”
এইখিনি বিৱৰণৰ পৰাও বুজিব পৰা যায় যে ৰাজ-কাৰেঙত পিতলৰ দুৱাৰ লগোৱাটো সম্ভৱ; কাৰণ কাৰেঙৰ বেৰবোৰত ডাঙৰ ডাঙৰ পিতলৰ দাপোন লগাব পৰা প্ৰযুক্তিৰ প্ৰয়োগ হৈছিল৷ কিন্তু সেই সময়ত তাম এবিধ বিৰল পদাৰ্থ আছিল৷ তামৰ দুৱাৰ নিৰ্মাণ কৰিবলৈ প্ৰযুক্তি থাকিলেও পৰ্যাপ্ত কেঁচামালৰ অভাৱৰ কথাটো বিভিন্ন সূত্ৰসমূহে আঙুলিয়াই দিয়ে৷[1]
- ↑ বুঢ়াগোহাঁই,, নবীন, (২৬ মাৰ্চ). "কাৰেঙৰ দুৱাৰ". দৈনিক অসম খণ্ড ৫৮.