আল-মুমিনুন

আল-মু’মিনুন (আৰবী: المؤمنون, ’al-mu’minūn; অৰ্থ: "বিশ্বাসীসকল") হৈছে কোৰআনৰ ২৩ তম অধ্যায় (ছূৰা) যাৰ ১১৮ টা শ্লোক (আয়াত)। অনুমিত প্ৰকাশৰ সময় আৰু প্ৰাসংগিক পৃষ্ঠভূমিৰ বিষয়ে (আচবাব আল-নুজুল), ই হৈছে পূৰ্বৰ "মক্কান ছূৰা", যাৰ অৰ্থ হৈছে ইয়াক মদিনাত পিছলৈ প্ৰকাশ কৰাৰ পৰিৱৰ্তে মক্কাত প্ৰকাশ কৰা হৈছিল বুলি বিশ্বাস কৰা হয়।

আল-মু’মিনুন
المؤمنون

শ্ৰেণী	মক্কান
নামৰ অৰ্থ	বিশ্বাসীসকল
পৰিসংখ্যা
ছূৰাৰ ক্ৰম	২৩
আয়াতৰ সংখ্যা	১১৮
পাৰাৰ ক্ৰম	১৮
মঞ্জিল নং	৩৫
ৰুকৰ সংখ্যা	৬
পূৰ্বৱতী ছূৰা	কোৰআন ২২
পৰৱৰ্তী ছূৰা	Quran 24
---- আৰবী লেখা · অসমীয়া অনুবাদ Recitation by Abdul Basit As Samad

এই ছূৰাত বিশ্বাস (আকিদাহ), তাওহিদ (ইছলামিক একশৈলী), ৰিছালাহ (বাৰ্তাবাহকত্ব), পুনৰুত্থান আৰু ঈশ্বৰৰ সৰ্বোচ্চ বিচাৰৰ মৌলিক বিষয়বোৰ ৰখা হৈছে। ছূৰাটোৱে মাতৃৰ গৰ্ভত বিভিন্ন পৰ্যায়ৰ মাজেৰে আল্লাহৰ মানুহ সৃষ্টি, স্বৰ্গ আৰু পৃথিৱীৰ সৃষ্টি, বৰষুণ আৰু বৰ্ধিত গছ-গছনি, আৰু ফল-মূল প্ৰেৰণ কৰা, আৰু মানুহৰ বাবে বিভিন্ন লাভালাভ ৰখাৰ প্ৰতি মনোযোগ আকৰ্ষণ কৰি এই বিষয়বোৰ কঢ়িয়াই আনে, এই সকলোবোৰৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে যে মানুহৰ মৃত্যু হ'ব আৰু পুনৰুত্থানৰ দিনা ডাঙৰ-দীঘল হ'ব। (লগতে চাওক: ইছলামিক এস্কেটোলজি)

ৰিছালাহৰ বিষয়বস্তুত নূহ (নোহ), হুদ, মুছা (মোচি) আৰু ঈছা (যীশু)ৰ দৰে ইছলামৰ কিছুমান নবীৰ বিৱৰণৰ সন্দৰ্ভত গুৰুত্ব দিয়া হৈছে, য'ত উল্লেখ কৰা হৈছে যে তেওঁলোক সকলোৱে একেই একবাদৰ বাৰ্তা প্ৰদান কৰিছিল, কিন্তু তেওঁলোকে প্ৰচাৰ কৰা লোকসকলৰ দ্বাৰা অবিশ্বাস আৰু বিৰোধিতা কৰিছিল, আৰু তেওঁলোক সকলোকে আল্লাহই সহায় আৰু উদ্ধাৰ কৰিছিল। মুহাম্মাদৰ দ্বাৰা তেওঁলোকক প্ৰদান কৰা বাৰ্তাৰ প্ৰতি মক্কাৰ নেতাসকলৰ একে ধৰণৰ অবিশ্বাস আৰু বিৰোধিতাৰ সন্দৰ্ভতো এটা উল্লেখ কৰা হৈছে। ছূৰাপুনৰুত্থান দিৱসৰ অনিবাৰ্যতাৰ আন এটা প্ৰসংগৰ সৈতে শেষ হয় আৰু আঙুলিয়াই দিয়ে যে মানুহৰ সাংসাৰিক জীৱনলৈ ঘূৰি অহাৰ আৰু তেওঁৰ ভুল আৰু ভুলৰ বাবে সংশোধন কৰাৰ দ্বিতীয় সুযোগ নাথাকিব।

সাৰাংশ

নাস্তাʿলিক লিপিত আল-মু'মিনুনৰ দুটা আয়াত।

• 1-9 True believers described
• 10-11 Their reward hereafter
• 12-14 God the creator of mankind
• 15, 16 The dead shall be raised by him
• 17 God created the seven heavens
• 18-23 God the author of all our blessings
• 24 Noah, sent as an apostle of God, preaches against idolatry
• 25-27 The people reject Noah as a madman
• 28-32 Noah is commanded to make the ark, to save himself and true followers from the Flood
• 33-46 Other nations after that of Noah perish in their infidelity
• 47-50 Moses and Aaron are rejected as impostors
• 50-51 The unbelievers are destroyed, but God gives a book to Moses for the direction of believers
• 52 Jesus and Mary created a sign
• 53-54 Apostles exhorted to be steadfast in the true faith
• 55-58 The sectarians to be left in their confusion
• 59-62 True believers sure of their reward
• 63 God judges men according to their ability
• 64-65 The idolatrous Quraish will not believe the Quran
• 66-68 Idolaters will cry unto God in vain when in distress
• 69-72 The Quraish reject their Prophet as a madman
• 73-75 A gracious invitation rejected by them
• 76 God continues the calamity of the Makkans in mercy to them
• 77-78 The chastisements of the Lord rejected
• 79-81 God, the author of life and intellect, can raise the dead
• 82-84 The Quraish persist in denying the resurrection
• 85-91 They are judged out of their own mouths
• 92-93 Angels not the offspring of God
• 94-99 The Prophet takes refuge in God against every evil spirit
• 100-101 Repentance after death will be in vain
• 102-109 The awful doom of unbelievers
• 110-112 They are punished for persecuting believers
• 113-115 Time will pass slowly in hell
• 116-119 Triumph of the faithful over the unbelieving idolaters

ছূৰাৰ আৰম্ভণি হৈছে এক দাবীৰে, "নিশ্চিতভাৱে বিশ্বাসীসকলে প্ৰকৃত সফলতা লাভ কৰিছে", যি টো এটা কথা ক'ব বিচাৰিছে যে সফলতা আৰু বিফলতাৰ চৰ্ত যিবোৰ মানুহে ইছলামত অবিশ্বাস কৰে, মনত ৰাখে, প্ৰকৃততে ভুল ধাৰণাৰ ওপৰত আধাৰিত আৰু ক্ষণস্থায়ী আৰু সীমিত প্ৰকৃতিৰ, যাৰ ফলত অৱশেষত বিফলতা হয় আৰু প্ৰকৃত সফলতা নহয়।

ইয়াৰ বিপৰীতে, যিসকলে মুহাম্মাদৰ দ্বাৰা শিকোৱা ইছলামৰ শিক্ষা অনুসৰণ কৰে, যাক অবিশ্বাসীসকলে বিফলবুলি গণ্য কৰে, তেওঁলোকেই প্ৰকৃততে সফল হয়। কিয়নো তেওঁলোকে ইছলামলৈ আমন্ত্ৰণ গ্ৰহণ কৰাৰ দ্বাৰা, তেওঁলোকক এই পৃথিৱীৰ লগতে পৰলোকত প্ৰকৃত সফলতা আৰু চিৰস্থায়ী আনন্দৰ নিশ্চয়তা দিয়া হৈছে। ইছলামৰ বাৰ্তা প্ৰত্যাখ্যান কৰি, অবিশ্বাসীসকলে এক গভীৰ ক্ষতিৰ সন্মুখীন হৈছে আৰু এই পৃথিৱী আৰু পৰৱৰ্তী দুয়োটা পৃথিৱীত অশুভ পৰিণামৰ সন্মুখীন হ'ব।

এইটো হৈছে সুৰাৰ মুখ্য বিষয় বস্তু আৰু আৰম্ভণিৰ পৰা শেষলৈকে গোটেই আলোচনাটো একেটা প্ৰভাৱিত কৰাৰ বাবে।

কোৰআন ২৩:১-১১ বিশ্বাসীসকলৰ গুণাগুণ

এই ছূৰাৰ প্ৰথম এঘাৰটা আয়াতত সেয়েহে বিশ্বাসীসকলৰ আকাংক্ষিত গুণাগুণৰ বিষয়ে উল্লেখ কৰা হৈছে, তেওঁলোক আশীৰ্বাদপ্ৰাপ্ত আৰু বিজয় প্ৰাপ্ত কৰিব:

প্ৰথম ১১ টা আয়াতৰ এটা চমু অনুবাদ নিম্নলিখিত ধৰণৰ:

(১) বিশ্বাসীসকলে সঁচাকৈয়ে প্ৰকৃত সফলতা লাভ কৰিছে!

(২) যিসকলে নম্ৰতাৰে প্ৰাৰ্থনা কৰে, (৩) যিসকলে নিষ্ক্ৰিয় কথা-বতৰা পৰিহাৰ কৰে, (৪) যিনিৰ্ধাৰিত ভিক্ষা পৰিশোধ কৰে, (৫) যিসকলে তেওঁলোকৰ সতীত্ব ৰক্ষা কৰে (৬) তেওঁলোকৰ পত্নী বা তেওঁলোকৰ দাসৰ বাহিৰে – এইবোৰৰ সৈতে তেওঁলোক দোষী নহয়, (৭) কিন্তু যিকোনো ব্যক্তিয়ে ইয়াতকৈ অধিক বিচাৰে তেওঁ সীমা অতিক্ৰম কৰিছে–– (৮) যিসকলে তেওঁলোকৰ বিশ্বাস আৰু প্ৰতিজ্ঞাৰ প্ৰতি বিশ্বাসী (৯) আৰু যিসকলে তেওঁলোকৰ প্ৰাৰ্থনা অব্যাহত ৰাখে, (১০) সঠিকভাৱে দিয়া হ'ব (১১) স্বৰ্গদেউ তেওঁলোকৰ নিজৰ স্বত্বাধিকাৰী, তাত থাকিব লাগিব।

২ আল-খুশুৰ অধিকাৰী

এই ছূৰাৰ ২ য় শ্লোকত বৰ্ণনা কৰা প্ৰথম গুণটো হৈছে, "যিসকলে তেওঁলোকৰ প্ৰাৰ্থনাত নম্ৰ"; মানুহক বৰ্ণনা কৰিবলৈ ব্যৱহৃত আৰবী শব্দটো হৈছে 'খাচী'উন' অৰ্থাৎ যিসকলৰ 'আল-খুশু' আছে।

তাফিৰ ইবন কাথিৰ নামৰ এজন শাস্ত্ৰীয় তাফছিৰৰ মতে (অৰ্থাৎ ইছলামী পণ্ডিত ইবন কাথিৰে লিখা কোৰআনৰ ভাষ্য), আৰবী শব্দ 'খুশু'ত শান্ততা, শান্তি, প্ৰশান্তি, মৰ্যাদা আৰু নম্ৰতাৰ অৰ্থ অন্তৰ্ভুক্ত আছে।", আনহাতে ইবনে আব্বাছে ভয় আৰু প্ৰশান্তিৰে 'খাচী'উন'ক বুজাইছে। আল-খুশু হৈছে ছালাহৰ এক প্ৰয়োজনীয় উপাদান, অৱশ্যে অতি সহজে হেৰাই যাব পাৰে। এক হাদিছত মুহাম্মাদে কৈছিল "এই উম্মাহৰ পৰা উঠাই লোৱা প্ৰথম বস্তুটো হ'ব আল-খুশু; যেতিয়ালৈকে আপুনি আল-খুশু থকা এজনক দেখা নাপাব।"

আল-খুশু প্ৰাপ্ত কৰিবলৈ পৃথিৱীৰ বিষয়ে সকলো পাহৰি প্ৰাৰ্থনাকাৰ্য্যত মনোনিবেশ কৰিব লাগিব, কোৰআন আবৃত্তি কৰিব লাগিব আৰু এজনে পঢ়া শ্লোকবোৰৰ বিষয়ে চিন্তা কৰিব লাগিব আৰু মৃত্যু, কবৰ আৰু যাতনা মনত ৰাখিব লাগিব যাতে তেওঁ কেতিয়াও মনোযোগ হেৰুৱাব নোৱাৰে। ইবন কাথিৰে তেওঁৰ তাফচীৰত লিখিছে, "আল্লাহৰ ভয় আৰু তেওঁ সদায় চাই থকা অনুভূতিৰ দ্বাৰা খুশু লাভ কৰিছে।" আন এটা শাখাত তেওঁ কয়, "আল-খুশুৰ স্থান হৃদয় আৰু হৃদয়ত হাত-ভৰিৰ ৰজা, সেয়েহে যদি কোনোবাই আন্তৰিকতাৰে প্ৰাৰ্থনা কৰিব বিচাৰে তেন্তে আল্লাহই কোৱাৰ দৰে হাত-ভৰি হৃদয়ক অনুসৰণ কৰিব(কোৰআনত): 'আৰু ধৈৰ্য্য আৰু ছালাতত সহায় বিচাৰিব আৰু সঁচাকৈয়ে ই খাচিওনুৰ বাহিৰে অত্যন্ত গধুৰ আৰু কঠিন।' ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে যে প্ৰাৰ্থনাৰ বোজা সঁচাকৈয়ে গধুৰ; যিসকলৰ খুশু আছে তেওঁলোকৰ বাহিৰে।"

একেটা শ্লোকৰ সন্দৰ্ভত, অৰ্থাৎ 'আৰু ধৈৰ্য্য আৰু ছালাতসহায় বিচাৰক আৰু সঁচাকৈয়ে ই অত্যন্ত গধুৰ আৰু কঠিন, খাচীৰ বাহিৰে।', ইবন তৈমিয়াহৰ অভিমত হৈছে যে "এই (পদ)ৰ অৰ্থ হৈছে খাচীৰ উন নথকা সকলৰ নিন্দা... নিন্দা কেৱল তেতিয়াহে প্ৰযোজ্য হয় যেতিয়া কিবা বাধ্যতামূলক কৰা নহয়, বা যেতিয়া কিবা নিষিদ্ধ কৰা হয়। যদি খুশু নাই তেওঁলোকক নিন্দা কৰিব লগা হয়, তেন্তে ই সূচায় যে খুশু বাধ্যতামূলক।"

টুডছ আণ্ডাৰষ্টেণ্ডিং দ্য কোৰআন শীৰ্ষক কিতাপখনত ইছলামী চিন্তাবিদ আৰু দাৰ্শনিক আবুল আলা মাউদুদীয়ে এটা ধাৰণা উল্লেখ কৰিছে যে "হৃদয়ৰ আল-খুশু হৈছে এজন শক্তিশালী ব্যক্তিৰ ভয় আৰু আচৰিত হৈ থিয় হোৱা, আৰু শৰীৰৰ আল-খুশু হৈছে নিজৰ মূৰ নমোৱা আৰু তেওঁৰ উপস্থিতিত নিজৰ দৃষ্টি আৰু কণ্ঠস্বৰ নমাই দিয়া। ছালাহত হৃদয় আৰু শৰীৰ দুয়োটাতে আল-খুশু ক দেখুৱাব লাগিব, আৰু এইটোৱেই হৈছে এই ইছলামিক প্ৰাৰ্থনাৰ সাৰাংশ। খবৰ অনুসৰি যেতিয়া মুহাম্মাদে এবাৰ এজন ব্যক্তিক ছালাহ আগবঢ়াই থকা আৰু লগতে দাড়িৰ সৈতে খেলি থকা দেখিছিল, তেতিয়া তেওঁ এইদৰে কৈছিল: "যদি তেওঁ হৃদয়ত খুচু থাকিলহেঁতেন, তেন্তে তেওঁৰ শৰীৰে ইয়াক প্ৰকাশ কৰিলেহেঁতেন।"

মাউদুদীয়ে তেতিয়া কৈছিল, "যদিও আল-খুশু প্ৰকৃততে হৃদযন্ত্ৰৰ এক অৱস্থা, ওপৰোক্ত পৰম্পৰাঅনুসৰি, ই অৱশ্যে শৰীৰৰ দ্বাৰা প্ৰকাশিত হয়। শ্বৰিয়াই কিছুমান শিষ্টাচাৰ আদেশ দিছে যি এফালে, হৃদযন্ত্ৰত আল-খুশু প্ৰস্তুত কৰাত সহায় কৰে, আৰু আনফালে, হৃদযন্ত্ৰৰ উঠা-নমা হোৱা অৱস্থা স্বত্বেও প্ৰাৰ্থনাৰ শাৰীৰিক কাৰ্য বজাই ৰখাত সহায় কৰে। এই শিষ্টাচাৰ অনুসৰি, সোঁ বা বাওঁফালে ঘূৰিব নালাগে, বা ওপৰলৈ চাবলৈ মূৰ দাঙিব নালাগে: অৱশ্যে চকুৰ কোণৰ পৰা চাৰিওফালে চাব পাৰে, কিন্তু যিমান দূৰ সম্ভৱ, কপালটো প্ৰণামত থকা ঠাইখনৰ ওপৰত দৃষ্টি ঠিক কৰিব লাগিব; এজনক ওচৰলৈ যাবলৈ, কাষৰ ফালে হেলনীয়া কৰিবলৈ, পোছাকবোৰ ভাঁজ কৰিবলৈ বা সেইবোৰৰ পৰা ধুলি জোকাৰিবলৈও নিষেধ কৰা হৈছে। এইটোও নিষিদ্ধ যে প্ৰণামৰ বাবে নামি যাওঁতে, এজনে বহিব বা প্ৰণাম কৰিব লগা ঠাইখন পৰিষ্কাৰ কৰিব লাগে। একেদৰে এয়া অসন্মানজনক যে এজনে ভৰপূৰ ভাৱে থিয় হৈ থাকিব লাগে, কোৰআনৰ শ্লোকবোৰ উচ্চ স্বৰত আবৃত্তি কৰিব লাগে, বা সেইবোৰ গাব লাগে, বা বাৰে বাৰে আৰু কোলাহলপূৰ্ণভাৱে ঢেঁকী বা জাঁহ দিব লাগে। খৰখেদাকৈ প্ৰাৰ্থনা কৰা উচিত বুলিও অনুমোদন জনোৱা হোৱা নাই। আদেশ টো হৈছে যে প্ৰাৰ্থনাৰ প্ৰতিটো প্ৰবন্ধ সম্পূৰ্ণ শান্তি আৰু শান্তিৰে সম্পন্ন কৰিব লাগে, আৰু যদিহে এটা প্ৰবন্ধ সম্পূৰ্ণৰূপে সম্পাদন কৰা নহয়, পৰৱৰ্তী টো আৰম্ভ কৰিব নালাগে। যদি প্ৰাৰ্থনাৰ সময়ত কোনোবাই কিবা এটাৰ দ্বাৰা আঘাত অনুভৱ কৰে, তেন্তে এজনে ইয়াক এখন হাতেৰে এফালে পেলাই দিব পাৰে, কিন্তু হাতখন বাৰে বাৰে লৰচৰ কৰা বা এই উদ্দেশ্যৰ বাবে দুয়োখন হাত ব্যৱহাৰ কৰাটো নিষিদ্ধ। শৰীৰৰ এই শিষ্টাচাৰৰ সৈতে, প্ৰাৰ্থনাৰ সময়ত অপ্ৰাসঙ্গিক বস্তু বোৰ কৰাটোও গুৰুত্বপূৰ্ণ। যদি চিন্তাবোৰ মনৰ অভিপ্ৰায়লৈ আহে, ই এক প্ৰাকৃতিক মানৱীয় দুৰ্বলতা, কিন্তু এজনে সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ চেষ্টা কৰিব লাগে আৰু নিজকে সৰ্বাধিক চেষ্টা কৰিব লাগে যাতে মন আৰু হৃদয় সম্পূৰ্ণৰূপে আল্লাৰ ফালে ঘূৰি যায়, আৰু মনটো সম্পূৰ্ণ সমন্বয়ত থাকে আৰু জিভাৰ সৈতে সুসংগত হয়, আৰু অপ্ৰাসঙ্গিক চিন্তাৰ প্ৰতি সচেতন হোৱাৰ লগে লগে এজনে লগে লগে প্ৰাৰ্থনাৰ প্ৰতি মনোযোগ দিব লাগে"।

৩ আল-লাগৱৰ পৰা আঁতৰি যোৱা

৩ নং পদৰ পৰা সংগ্ৰহ কৰা পৰৱৰ্তী গুণটো হ'ল বিশ্বাসীসকলে আল-লাগৱৰ পৰা আঁতৰি যায়। ইবন কাথিৰে বৰ্ণনা কৰা অনুসৰি আৰবী শব্দ আল-লাগৱ। তেওঁৰ তাফচিৰত মিছাকথাক বুজায়, য'ত পাপৰ সকলো কাৰ্য্য অন্তৰ্ভুক্ত থাকে, যাৰ ভিতৰত আছে সেইবোৰৰ ভিতৰত সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ অৰ্থাৎ ইছলামত শিৰ্ক, আৰু যিকোনো শব্দ বা কাম যিকোনো লাভজনক নহয়। আল-হাদিছ আল-তিৰ্মিজি সংগ্ৰহৰ পৰা চহিহ হাদিছত মুহাম্মাদে এইদৰে কৈছিল: "এজন ব্যক্তি এজন ভাল মুছলমান হোৱাৰ ভিতৰত তেওঁ অকলে এৰি যোৱা, কিহে তেওঁক লাভান্বিত নকৰে"; চাহিহ আল-বুখাৰীত (মুহাম্মাদ আল-বুখাৰীৰ চাহিহ) থাকোতে তেওঁ "আল্লাহ আৰু অন্তিম দিনত সঁচাকৈয়ে বিশ্বাস কৰা তেওঁক ভাল কথা ক'বলৈ দিয়ক বা নীৰৱ হওঁক" বুলিও কোৱা হৈছে।

ইমাম আহমেদে তেওঁৰ মুছনাদ আহমেদত প্ৰতিবেদন দিছে, "এজন মানুহৰ বিশ্বাস পোন হ'ব নোৱাৰে যেতিয়ালৈকে তেওঁৰ হৃদয় পোন নহয়, আৰু তেওঁৰ হৃদয় পোন হ'ব নোৱাৰে, যদিহে তেওঁৰ জিভা পোন নহয়।" সাহাবাহৰ আচৰণৰ পৰা ই অতি কম কথা কোৱাৰ কথা আছিল, আনহাতে আবু ধাৰ আল-ঘিফাৰীয়ে এইদৰে কৈছিল: "নীৰৱতা অৱলম্বন কৰক, এইটোৱেই শায়তানক পলাই যোৱাৰ উপায়; আপোনাৰ ধৰ্ম্মৰ ক্ষেত্ৰত ই আপোনাৰ সমৰ্থক।" আব্দ আল্লা ইবন মাছুদে এইদৰে কৈছিল: "এই পৃথিৱীত যিজনৰ বাহিৰে আন এজন ঈশ্বৰ নাই, তেওঁলোকৰ দ্বাৰা জিভাত দীঘলীয়া কাৰাবাস ৰখাৰ যোগ্য আৰু কোনো নাই।"^{[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন]}

আন এটা ঠাইত, ছূৰা ২:৮৩ পদত উল্লেখ কৰা হৈছে যে বনী ইস্ৰায়েলৰ পৰা মুছা (অৰ্থাৎ মোচি)য়ে লোৱা চুক্তিত এই চৰ্তও অন্তৰ্ভুক্ত আছিল যে তেওঁলোকে মাক-দেউতাক, সম্পৰ্কীয়, অনাথ আৰু প্ৰয়োজনীয় লোকসকলৰ প্ৰতি সদয় হৈ নিয়মীয়া দান-বৰঙণি কৰে আৰু অকলে ঈশ্বৰৰ উপাসনা কৰে। আনহাতে, ছূৰা ১০৪:১-১৯ যিসকল কেলেংকাৰী/গপ্পো-বিদ্বেষী আৰু বেকবিটাৰ তেওঁলোকক কঠোৰ ভাষাত গৰিহণা দিয়ে, তেওঁলোকৰ শাস্তিক "নহয়, কিন্তু সৰলভাৱে তেওঁক গ্ৰাহকৰ ওচৰত পেলাই দিয়া হ'ব; আৰু কিহে আপোনাক বুজাব যে খোৱাটো কি! (এয়া হৈছে) আল্লাহৰ জুই (জুইৰ প্ৰতি) আকৰ্ষিত হৈছিল, যি হৃদয়ৰ ওপৰলৈ উঠি যায়। নিশ্চিতভাৱে ইয়াক তেওঁলোকৰ ওপৰত বন্ধ কৰা হ'ব, প্ৰসাৰিত স্তম্ভবোৰত।" আৰু এনেদৰে বিশ্বাসীসকলে এনে কাৰ্য্যৰ পৰা আঁতৰি থাকিব লাগিব বুলি ইংগিত দিয়ে।

৪ জাকাত পৰিশোধ কৰক

আয়াত ৪-ত কোৱা হৈছে যে বিশ্বাসীসকলে জাকাতক পৰিশোধ কৰে, অৰ্থাৎ এজনব্যক্তিৰ সম্পত্তিৰ ওপৰত পৰিশোধ কৰা দৰিদ্ৰ পৰিশোধ। কোৰআনৰ ভাষ্যকাৰসকলে, যেনে ইবন কাথিৰৰ অভিমত যে এই আয়াতটোৱে ছূৰা ৬: ১৪১ ত উল্লেখ কৰা দৰিদ্ৰ লোকসকলৰ বিষয়েও উল্লেখ কৰিব পাৰে য'ত কোৱা হৈছে যে "তেওঁলোকৰ শস্য চপোৱাৰ দিনা ইয়াৰ প্ৰাপ্য পৰিশোধ কৰক।" আৰু লগতে এইটোও হ'ব পাৰে যে জাকাতৰ দ্বাৰা ইয়াত যি বুজাইছে সেয়া হৈছে শিৰ্ক আৰু লেতেৰাৰ পৰা আত্মাক শুদ্ধ কৰা, যেনে চুৰা ৯১: ৯-১০ য'ত কোৱা হৈছে "সঁচাকৈয়ে তেওঁ সফল হয় যিয়ে নিজকে (জাক্কাহা) শুদ্ধ কৰে। আৰু সঁচাকৈয়ে তেওঁ বিফল হয় যিয়ে নিজকে দুৰ্নীতিগ্ৰস্ত কৰে।" সেয়েহে ভাষ্যকাৰসকলে মত পোষণ কৰে যে সম্ভৱতঃ দুয়োটা অৰ্থই আত্মাৰ শুদ্ধি আৰু লগতে নিজৰ সম্পদ ৰক্ষা কৰা, কিয়নো সেয়াও আত্মাৰ শুদ্ধিৰ অংশ, আৰু প্ৰকৃত বিশ্বাসী হৈছে যি দুয়োটা বিষয়ৰ প্ৰতি মনোযোগ দিয়ে।

ছূৰা ৯:৬০ পদত জাকাত প্ৰাপ্ত কৰিবলৈ যোগ্য লোকসকলক "ভিক্ষা দৰিদ্ৰ আৰু দৰিদ্ৰ লোকসকলৰ বাবে, আৰু যিসকলক (পুঁজি) পৰিচালনা কৰিবলৈ নিযুক্ত কৰা হৈছে) বুলি উল্লেখ কৰা হৈছে। যিসকলৰ হৃদয় (শেহতীয়াকৈ) মিলাই ছে (সত্যৰ সৈতে); বন্ধন আৰু ঋণত থকা সকলৰ বাবে; আল্লাহৰ কাৰণত; আৰু আল্লাহৰ দ্বাৰা নিৰ্ধাৰিত, আৰু আল্লাহ জ্ঞান আৰু জ্ঞানেৰে পৰিপূৰ্ণ", আনহাতে ছূৰা ১৭:২৬ পদত বিশ্বাসীসকলক "তেওঁলোকৰ প্ৰাপ্য অধিকাৰ, আৰু লগতে) অভাৱথকা লোকসকলক আৰু পথপ্ৰদৰ্শকসকলক প্ৰদান কৰিবলৈ আদেশ দিয়া হৈছে: কিন্তু ব্যয়বহুল তাৰ ধৰণে (আপোনাৰ সম্পদ) অপচয় নকৰিব।"

ছূৰা ৬৪: ১৬ পদত উল্লেখ কৰা অনুসৰি বিশ্বাসীসকলক "আপোনাৰ নিজৰ আত্মাৰ লাভৰ" বাবে "শুনিবলৈ আৰু আজ্ঞা পালন কৰিবলৈ আৰু দান-বৰঙণিত" থাকিবলৈ আৰু "সমৃদ্ধি অৰ্জন" কৰা লোকসকলৰ পৰা হবলৈ পৰামৰ্শ দিয়া হৈছে।

৫-৭ জিনা পৰিহাৰ কৰক, অৰ্থাৎ তেওঁলোকৰ সতীত্ব ৰক্ষা কৰক

ইয়াৰে ৫ ৰ পৰা ৭ পদত কোৱা হৈছে "আৰু কোনে তেওঁলোকৰ শালীনতা ৰক্ষা কৰে; তেওঁলোকৰ পত্নী বা তেওঁলোকৰ সোঁ হাতৰ (দাস)ৰ পৰা ৰক্ষা কৰক, কিয়নো তেতিয়া তেওঁলোক দোষী নহয়, কিন্তু ইয়াৰ বাহিৰেও যিসকলে আকাংক্ষা কৰে, তেনেধৰণৰ সীমালংঘনকাৰী। জিনা (বিবাহ বহিৰ্ভূত যৌন সম্পৰ্ক) হৈছে ইছলামৰ অন্যতম মুখ্য পাপ যাৰ সন্দৰ্ভত কোৰআনত কঠোৰ সতৰ্কবাণী জাৰি কৰা হৈছে আৰু লগতে মুহাম্মাদক দায়ী কৰা প্ৰামাণিক আল-হাদিছ। ছূৰা ১৭:৩২, ঈশ্বৰে কয় "... জিনাৰ ওচৰলৈ নাহিব। সৰলভাৱে, এইটো ফাহিশ্বাহ (অনৈতিক পাপ) আৰু এক অশুভ উপায়।" কোৰআনত এইটোও কোৱা হৈছে যে সমকামিতাও হৰাম (পাপপূৰ্ণ) আৰু ই ঈশ্বৰে পুৰুষৰ ওপৰত ৰখা প্ৰাকৃতিক প্ৰৱণতাৰ বিৰোধী, যাৰ দ্বাৰা পুৰুষমহিলাৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হয় আৰু ইয়াৰ বিপৰীতে।^{[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন]} তিৰ্মিধি সংগ্ৰহৰ এক প্ৰামাণিক হাদিছত মুহাম্মাদে এইদৰে কৈছিল: "মোৰ উম্মাহৰ বাবে লোটৰ লোকসকলৰ কামতকৈ বেছি একো ভয় নাই।"

ছূৰাহ ২৭:৫৪-৫৮ পদত লুতৰ লোকসকলৰ ওপৰত হোৱা শাস্তিৰ বিষয়ে উল্লেখ কৰি এইদৰে কোৱা হৈছে: "আৰু (মনত ৰাখিব) লুতে যেতিয়া তেওঁৰ লোকসকলক কৈছিল, 'আপুনি আল-ফাহিশ্বাহ (দুষ্ট, মহান পাপ, সকলো ধৰণৰ বেআইনী যৌন সম্ভোগ, যৌন সম্ভোগ) কৰে নেকি যেতিয়া আপুনি (ইজনে সিজনে কোনো পৰ্দা অবিহনে বেয়া কৰে) আপুনি মহিলাৰ পৰিৱৰ্তে পুৰুষৰ ওপৰত আপোনাৰ কামনা কৰে নেকি? না, কিন্তু তুমি এমন একজন মানুষ যাৰা অজ্ঞানতাৰ সঙ্গে আচৰণ কৰে। তেওঁৰ লোকসকলে আন কোনো উত্তৰ দিয়া নাছিল, কেৱল তেওঁলোকে এইদৰে কৈছিল: 'আপোনাৰ চহৰৰ পৰা লুটৰ পৰিয়ালটোক উলিয়াই দিয়ক। প্ৰকৃতভাৱে, এইসকল পুৰুষ যি পৰিষ্কাৰ আৰু শুদ্ধ হ'ব বিচাৰে!' সেয়েহে আমি তেওঁক আৰু তেওঁৰ পৰিয়ালক ৰক্ষা কৰিছিলোঁ, তেওঁৰ পত্নীৰ বাহিৰে। আমি তাইক পিছপৰি থকা সকলৰ হ'বলৈ নিৰ্ণয় দিছিলো। আৰু আমি তেওঁলোকৰ ওপৰত বৰষুণ দিছিলো (শিলৰ)। যিসকলক সতৰ্ক কৰি দিয়া হৈছিল তেওঁলোকৰ বৰষুণ ইমান বেয়া আছিল।" মুহাম্মাদে এইদৰেও কৈছিল: "আপোনালোকৰ যিজনে (কাৰোবাক) লোটৰ লোকসকলৰ কাম কৰা দেখিছে, তেওঁক হত্যা কৰক যিয়ে এইটো কৰে আৰু যাৰ সৈতে এইটো কৰা হয়।"

ইবন কাইম আল-জাওজিয়াৰ অভিমত হৈছে: "তেওঁলোক দুয়োৰে - ব্যভিচাৰ আৰু সমকামিতা - অনৈতিকতা জড়িত যি আল্লাৰ সৃষ্টি আৰু আজ্ঞাৰ জ্ঞানৰ বিপৰীতে যায়। কিয়নো সমকামিতাত অগণন দুষ্টতা আৰু ক্ষতি জড়িত থাকে, আৰু যাৰ সৈতে এইটো কৰা হয় তেওঁক কৰাতকৈ হত্যা কৰাটো ভাল হ'ব, কিয়নো তাৰ পিছত তেওঁ ইমান বেয়া আৰু ইমান দুৰ্নীতিগ্ৰস্ত হৈ পৰিব যে তেওঁৰ সংস্কাৰহোৱাৰ কোনো আশা থাকিব নোৱাৰে, আৰু তেওঁৰ বাবে সকলো ভাল হেৰাই যাব, আৰু তেওঁ আল্লাৰ আগত বা তেওঁৰ সৃষ্টিৰ আগতে আৰু কোনো লাজ অনুভৱ নকৰিব... পণ্ডিতসকলে এই বিষয়ে ভিন্ন মত পোষণ কৰিছিল যে যিজনৰ সৈতে এইটো কৰা হৈছে তেওঁ কেতিয়াবা স্বৰ্গদেউত প্ৰৱেশ কৰিব নে নাই। দুটা মতামত আছে যিবোৰ মই শ্বেখ আল-ইছলাম (ৰহিমাহুল্লাহ) বৰ্ণনা কৰা শুনিছিলো।"

৮ তেওঁলোকৰ চুক্তিৰ প্ৰতি বিশ্বাসী

The next verse, i.e. Sura 23:8 stresses on the quality trust that the believers' are to possess describing them as "Those who faithfully observe their trusts and their covenants". A similar message is found in Sura 4:58 where the Qur'an ordains God's command as, "Verily, Allah commands that you should render back the trusts to those, to whom they are due…"

The believers in Islam are thus ordered fulfill the terms and conditions of the trusts which are placed in their charge. The Arabic word al-Amanah (or al-Amanat) includes all kinds of trusts which are placed in their charge including those placed by God as well as those placed by the society or individuals. Similarly, the Arabic term '`ahd' encompasses all compacts, pledges, and promises made between God and man, and amongst men themselves. Muhammad would always impress the importance of the fulfillment of pledges in his addresses to the people. On one occasion he is reported to have said "The one, who does not fulfill the terms of his trust, has no Faith, and the one, who does not keep promises and pledges has no Islam."".

Muhammad, in Sahih Muslim is also reported to have said "The rights will be rendered back to those to whom they are due, and even the sheep that does not have horns will take revenge from the horned sheep." And on another occasion he is reported to have said "Certainly, al-Amanah (the trust or moral responsibilities, etc. and all the duties which Allah has ordained) descended from the Heaven and settled in the roots of the hearts of the faithful believers, and then the Qur'an was revealed, and the people read the Qur'an (and learnt al-Amanah from it) and also learnt it from the Sunnah. (i.e. Both the Qur'an and As-Sunnah strengthen the faithful believers' 'Amanah')."

Regarding the verse 8 from Surah Al-Mu’minoon, Tafsir ibn Kathir says "When they (the Believers) are entrusted with something, they do not betray that trust, but they fulfill it, and when they make a promise or make a pledge, they are true to their word."

Four characteristics of a hypocrite

প্ৰধান প্ৰবন্ধ: hypocrite in Islam

According to a tradition reported both by Sahih al-Bukhari and Sahih Muslim, Muhammad is reported to have said: "Four characteristics are such that if a person has all the four in him, he is beyond any doubt a hypocrite, and the one who has one of these, is a hypocrite to that extent till he gives it up:

• (a) When something is placed in his trust, he commits breach of the trust,
• (b) when he speaks, he tells a lie,
• (c) when he makes a promise, he breaks it, and,
• (d) when he has a quarrel with somebody, he exceeds all limits (of decency and morality)"

৯ তেওঁলোকৰ ছালাতক কঠোৰভাৱে ৰক্ষা কৰক

In the next verse, i.e. verse 9, Allah mentions preserving of Salaah (the formal Islamic prayer) as one of the important characteristics of successful believers. Verse 2 implied the believers' humility during act of performing Salaah, while verse 9 refers to the individual prayers offered in their own times. Believers are described as those strictly adhering to the prescribed times, performing them with due regard to their pre-requisites, conditions and articles with clean body and dress, and necessary ablutions. Believers are required to not regard their prayers as an unnecessary burden, completing the task mechanically, but are to understand their recital while being conscious that they are supplicating like humble servants.

Prophet Muhammed is reported to have said "The first duty that Allah, the Supreme, has ordained upon my nation is that of offering Prayer, and indeed Prayer is the first thing that will be taken account of on the Day of Resurrection." as well as "Whoever keeps the Prayer established, has kept his religion established - and whoever leaves Prayer has demolished religion (i.e. left the fold of Islam)". While, the Qur'an makes it clear that the purpose for creation is to worship Allah alone, and that the most excellent way of praying is to offer Salaah standing before Allah in devout obedience. The Islamic Adhaan (call for prayer) which is recited at time of each prayer contains two verses (each recited twice) "Hayya’ala-Salaah" and "Hayya’ala-Falaah" which translate to "Come to Salaah" and "Come to success" respectively, indicating that by performing Salaah, one may attain eternal success.

In a Hadith reference, Abdullah ibn Mas'ud narrates "I asked Allah's Messenger, Prophet Muhammed: "O Messenger of Allah, which deed is most beloved to Allah?" He said: "Prayer at the appointed time." I said: "Then what?" He said: "Kindness to parents." I said: "Then what?" He said: "Jihad (struggle) in the way of Allah."". Prophet Muhammed is also reported to have likened the Salaah to five daily baths that cleanse a persons sins; Abu Huraira narrates that "I heard Allah's Apostle saying, "If there was a river at the door of anyone of you and he took a bath in it five times a day would you notice any dirt on him?" They said, "Not a trace of dirt would be left." The Prophet added, "That is the example of the five prayers with which Allah blots out (annuls) evil deeds."

The Qur'an has also pointed out that believers perform Salaah only to earn the pleasure of Allah and not to impress anyone else, calling anyone who does so a hypocrite. Moreover, those who abandon Salaah are warned of dire consequences, while only those who humbly submit themselves to Allah alone are said to have ease in offering it. In Surah Al-Ma'arij, Allah uses the word halu’an to describe the restless and impatient nature of man, stating that whenever he is afflicted with trouble he lacks patience and trembles in despair. This occurs due to shortcomings in his faith, whereas when he is given in abundance he becomes ungrateful towards Allah. He is also arrogant and uncaring towards those less fortunate than him. The Qur'an then assures the observance of Salaah as way to preserve hope in times of grievance and humbleness as well as humility in periods of bountiful life. Salaah thus has the power to erase the roots of evil deeds which bring barriers in the society giving birth to racial as well as financial discriminations and sinful intentions.

বিশ্বাসীসকলৰ বাবে স্বৰ্গৰ শুভখবৰ

After mentioning the characteristics of the successful believer, God gives them the good news of Firdaus (Ajma' (عجماء)). Muhammad said: "If you ask Allah for Paradise, then ask him for Firdaus, for it is the highest part of Paradise, in the middle of Paradise, and from it spring the rivers of Paradise, and above it is the (Mighty) Throne of the Most Merciful."

Abu Hurairah said: "The Messenger of Allah (sallallahu alaihe wa-sallam) said: "There is not one among you who does not have two homes; a home in Paradise and a home in Hell. If he dies and enters Hell, the people of Paradise will inherit his home, and this is what Allah said: 'These are indeed the heirs.'"

লগতে চাওক

• জেনা
• ছালাত
• জাকাত
• জান্নাত
• Islamic eschatology

বাহ্যিক সংযোগসমূহ

• ৱিকিউৎসত The Holy Qur'an (Maulana Muhammad Ali)/23. The Believers সম্পৰ্কীয় কৰ্ম পঢ়ক।
• Quran 23 Clear Quran translation
• Q23:2, 50+ translations, islamawakened.com